148 4

290

290

gdzie I_Jk. k

K to minimalne iloczyny (tzw. proste

implikarpy - patrz rozdz. 3) funkcji fj.

Sieć działań opisującą układ (7.6S) można skonstruować bazując na

następującym rozumowaniu. Funkcja y. jest równa jeden jeśli choć jeden

J

iloczyn I.. jest równy jeden, natomiast jest równa zeru jeśli wszystkie

J *■

I .. są równe zeru. Należy zatem analizować kolejne I.. poczynając od

pierwszego i stwierdziwszy, że któryś z nich jest równy jeden, wymusić

y,,:= 1 (dalsze I.. nie są wtedy anal izowane). Jeśli wszystkie I. . są ^    i o

równe zeru, należy ustawić y.:= 0. Po określeniu wartości y. układ

vJ

przechodzi do obsługi następnej funkcji. Sposób analizy danego iloczynu

I ., jest podobny. Analizujemy kolejne czynniki I .. i stwierdziwszy, że

któryś z nich jest równy zero analizę kończymy (wtedy I.. = 0); tylko

J

wtedy, gdy wszystkie czynniki I .. są równe jeden, I .. jest także równe

*    vJ ^

jeden. Po przeanalizowaniu ostatniej funcji układ ponownie rozpoczyna analizę pierwszej funkcji itd. Przy odpowiednio szybkim obieganiu wszystkich funkcji taka zamiana działań równoległych na szeregowe nie ma wpływu na pracę sterowanego obiektu.

Powyższe zasady wyjaśnimy teraz na przykładzie.

Przykład 7.5

Rozpatrzymy układ o czterech wejściach Xj, i=l,2,3,4 i dwóch wyjściach y^, y₂ opisany następującą parą niezależnie zminimalizowanych funkcji

*1 =	^fl	(Xj , X	2'	x3. x4)	= ^X1	^+ X1 ^x2 ^x4	♦ x2 x3.
^2 =	r ^1 2	(Xj , X	2’	x3. x4)	= ^X1	x2 x4 + Xj	^x2 ^+ x3
Pierwsza funkcja			^f-l	zawiera	trzy	iloczyny:
		^ln =	^X1	, I12 = X	1 ^x2	^x4‘ ^113 ^=	^x2 ^x3'
		^!n =	1	<**> X 1,
		^112 ^=	1	= 1	i ><2	= 1 i x4 =	1,
		^113 ^=	1	~ ^x2 ^= 1	i x3	= 1.

3    4‘

(7.68)

Analogicznie analizujemy drugą funkcję. Sieć działań dla układu (7.67) przedstawiono na rys. 7.33.

Rys. 7.33. Sieć działań opisująca układ kombinacyjny (7.S7) (przykład 7.5)