2012 12 18 35 29

Za znacznie ulepszoną i bardziej precyzyjną wersję klasyfikacji agroklimatu Polski można uinać opracowaną pod kierunkiem T. Górskiego w 1977 r. mapę bonitacyjną agroklimatu naszego kraju (T. Witek, T. Górski, 1977). Ocenę oparto na 10-punktowej skali, w której wartość najwyższa odpowiadała plonowi przeliczeniowemu 15 kwintali z hektara, a 0 w przyjętej skali odpowiada plonowi 10 q/ha.

Dolej grupy autor jest skłonny także zaliczyć opublikowaną w 1965 r. przez A. Schmucka próbę wydzielania na obszarze Polski regionów pluwiotermicznych (A. Schmuck, 1965). Podstawę powyższej regionalizacji stanowi zespół wskaźników dotyczących temperatury powietrza i opadów atmosferycznych. Z punktu widzenia temperatury powietrza wyodrębniono siedem regionów, od najcieplejszego do zimnego (A-G) oraz siedem regionów na podstawie wskaźników opadowych, od bardzo suchego do nadmiernie wilgotnego (1—7) (rys. 6.6).

W 1991 r. opublikowano mapę w miarę wszechstronnej oceny klimatu Polski z punktu widzenia bioklimatologii, a więc z uwzględnieniem czynników klimatycznych wpływających na organizm człowieka (T. Kołowska-Szczęsna, 1991). Dokonano w tym opracowaniu próby oceny i regionalizacji bioklimatu Polski.

Podstawę tych procedur stanowiła częstość występowania w ciągu roku ośmiu wskaźników bioklimatycznych w przedziałach wartości uciążliwych dla organizmu człowieka (wysoka i niska temperatura powietrza, pamość, silny wiatr, mała i duża wielkość ochładzająca powietrza, długotrwały opad atmosferyczny i całodzienna mgła). Autorka wydzieliła siedem regionów klimatycznych na obszarze Polski: I — region najsilniej podlegający wpływom Bałtyku, II - region o warunkach bioklimatycznych łagodniejszych aniżeli w regonie I, III - region najchłodniejszy w Polsce (poza górami), IV - region o typowych dla naszego kraju warunkach bioklimatycznych, V - region najcieplejszy w Polsce, VI i VII - regiony podgórskie o dużym zróżnicowaniu warunków bioklimatycznych (rys. 6.7).

Przedstawione w ogólnych zarysach dotychczasowe próby regionalizacji stosunków klimatycznych panujących na obszarze naszego kraju są oparte na różnych kryteriach. Problem regionalizacji klimatu Polski jest zagadnieniem otwartym i należy sądzić, że w miarę rozwoju metod badawczych klimatologii i rozwoju definicji przedmiotu badań — klimatu, będą się pojawiały kolejne propozycje rozwiązania tego problemu.

Również i niniejszą propozycję regionalizacji klimatu Polski należy traktować jako jedną z możliwych, pojawiającą się jako rezultat badań zróżnicowania przestrzennego stosunków pogodowych występujących w ciągu roku w okresie wieloletnim.

6.2. GRANICE REGIONÓW KLIMATYCZNYCH W ŚWIETLE CZĘSTOŚCI WYSTĘPOWANIA DNI Z RÓŻNYMI TYPAMI POGODY

Przedmiotem regionalizacji może być dowolna cecha lub ich zespół. Dotychczas spotykane metody, ogólnie biorąc, możemy podzielić na dwie grupy: jakościowe i ilościowe. Drugie z wymienionych metod są zazwyczaj stosowane wówczas, gdy materiał kartograficzny jest wymierny. Punktem wyjścia do wyznaczenia obszarów różniących się między sobą jest zawsze odpowiednio przygotowany materiał kartograficzny. Mogą to być mapy o treści

183