2012 12 18 29 00

ą,_raxu jęut rozwój żywlobzwy, ktÓfSfjfi wynik l#nt j$#t swoisty ch»o prt**trzenny, zatem ogromne, wzrastające pole konfliktów: gospodar dych, epołacznych 1 krajobrazowych Mwtartirm aamorzutnego rozwój i gr¹f urbanizowanych zoilu! omówiony w jH»nwszoj oząóei niniejszej pra-_t-¥. Samorzutny organiczny rozwój siruf or tanlzowunyoh ni« etaraktei| żywiołowy. Jak jut powiedziano, tradycyjne metody planowania i projektowania zaczynają tu jut zawodzić i nie mogą dać spodziewanych re-mltatńw. Przyczyną lego jezt, najogólniej mówiąc, nieskuteczność prw-(iwstawiania się dynamie¹ rozwojowej statycznymi ustaleniami, jak również trudność prognozowania w zakresie spontanicznego, przestrzennego icąwoju sieci osiedleńczej, W tej zytuacji staje złą konieczne, przy założeniu pełnej integracji dzieleń planistyczno przestrzennych i projekto-#o-urbanistycznych:

—    objęcie kompleksowym planowaniem I projektowaniem obszarów podlegających urbanizacji w całości ich logicznego układu, zatem niezależnie od granic administracyjnych;

—    elastyczne działanie w planowaniu i projektowaniu polegające na permanentnym korygowaniu i uzupełnianiu wraz z rozwojem organizmu urbanizacyjnego; to dopiero umożliwiłoby sterowanie przemianami we właściwym zakresie.

Wraz z podjęciem tego działania niezbędno jest rozwinięcie na szeroką skalę studiów teoretycznych nad rozwojem i metodami kształtowania sieci osiedleńczej w kraju. W obecnym stanie badań należałoby w działaniu planistyczno-projektowym zwrócić szczególną uwagę nu dwie możliwości.

—    wykorzystanie naturalnych kierunków rozwojowych sieci osiedleńczej poprzez włączanie się w nie w możliwym i dopuszczalnym zakresie;

—    hamowanie i rozwijanie tej sieci na zasadzie odpowiedniej polityki gospodarowania oraz inwestowania (zarówno odnośnie do rozmieszczenia ośrodków administracji i usług, jak zabudowy, przemysłu i komunikacji) zmierzające do „wykrystalizowania” (czy „aglomeracji”) wyraźnych ośrodków, skupiających rozdzielczo zabudowę i węzły komunikacji.

Na podstawie tych założeń oraz przedstawionych układów strukturalnych można podjąć próbę pokazania modelu takiego układu sieci osiedleńczej.

Propozycja struktury modelowej — Układ Rozdzielczy Sieci Osiedleńczych (URS). W związku z istniejącym już stanem stref zurbanizowanych i podlegających urbanizacji, konieczne jest rozłożenie działania przekształcającego na dwie kolejne fazy:

Faza I — porządkowa (tabl. XVIII, rys. 1 a), polegałaby na rozsunięciu nakładających się niejako sieci funkcjonalnych. Powstałyby wówczas wiążące się ze sobą tylko na przecięciach samoistne sieci „równolegle":

—    sieć komunikacyjna tranzytowa (centralna) — dalekobieżna, między ośrodkowo-przemysłowa o znaczeniu w skali krajowej,

1

- Architektura krajobrazu