225 2

Momenty gnące

Siły tnące

dp cpfc> ' ~' <=>

© ©

Rys. 142. Konwencja znaków dla sil tnących i momentów gnących

Rozpatrując wielkość ST w badanej belce od lewej do prawej będziemy określać tę wartość co 1 m. W punkcie A wielkość ST₀ = R_A, gdyż suma sił działających na lewo od przekroju jest równa zero. W punkcie odległym od

A o l m:

ST, = R_a — 1 q podobnie w następnych punktach:

ST₂ — R_a — 2 q

ST, - R_a - 3 ,

w punkcie odległym o l_B od A znajduje się podpora B. której wpływ należy uwzględnić.

ST₉ = R_a — Q ‘    + R_b = R_a — % * Q + R_b

ST₉ = R_a-9 q + R_b ST_t© * R_a - P + R_b - 0

Wykres sił tnących występujących w badanej belce przedstawia rysunek 141 b. Z tego wykresu widać, że przy stałym obciążeniu ciągłym belki wykres ST jest linią prostą. W punkcie przyłożenia sił reakcji podpór następuje uskok wykresu o wielkość działającej siły.

Po określeniu ST można przystąpić do określenia momentów gnących (Mg) w badanej belce.

Moment gnący w danym przekroju poprzecznym jest to algebraiczna suma wszystkich momentów zewnętrznych dziąłających po jednej stronie danego przekroju i leżących w płaszczyźnie przechodzącej przez oś belki [21]. Ogólna postać równania momentu gnącego dla odcinka belki od 0 do 8 m (rys. 143):

(149)

gdzie:

t — kolejny nr badanego przekroju.

225