232,#3

232 OBRÓBKA PLASTYCZNA Laboratorium

Niezachowanie tych zasad prowadzi do wyboczenia się materiału.

Rys.6.9. Zmiana kształtu przy nierównomiernym spęczaniu nrostonadłościanu

Największa siła spęczania występuje w końcowej fazie kucia ze względu na występowanie największej powierzchni styku odkształconego materiału z narzędziem oraz najniższej temperatury materiału.

Wielkość nacisku potrzebnego do spęczcnia walca na prasie oblicza się wg wzoru:

/

P = Or

JU dk\ 1+— — 3 ht

K dk

(6.4)

gdzie: dk -d,,    ,

dr, hp - wymiary materiału przed spęczaniem, hk, dk - wymiary materiału po spęczcniu,

Op - granica plastyczności w temperaturze kucia (tablica 6.1)

Tablica 6.1

Granica plastyczności (X stali węglowych w podwyższonych temperaturach

Wvtrzymalosć w temperaturze otoczenia R-JMPal	Wartość (Tr ( MPal
	600" C	800° C	1000° C	1200°C
400	150	65	30	20
600	240	110	55	25
800	380	165	75	35
1000	500	230	100	45

Przy spęczaniu na młocie potrzebna, energię części spadających młota można oszacować zc wzoru określającego pracę plastycznego odkształcenia przy spęczaniu na młotach:

E= 1,7(1 +0,17 —)<T_r£iV    (6.5)

hk

gdzie: £¹ - odkształcenie względne przy ostatnim uderzeniu, dla ,    dużych odkuwek £¹ = 0,025; dla małych £¹ = 0,06.

V - objętość materiału spęc/anego.

Wielkościami charakteryzującymi stopień odkształcenia przy spęczaniu są:

G> gniot bezwzględny

Ah = h_p - h_k    (6.6)

gdzie: hp - wysokość początkowa, hk - wy sokość końcowa.

1

gniot względny (jednostkowy)