3 6  koty

stolik. Następnie gracz drugi bierze dowolną kartę spośród leżących na stoliku i sprawdza, czy może ją umieścić na swojej planszy.

Wygrywa ten gracz, który pierwszy wprowadzi wszystkie swoje koty do domków, tzn. zapełni swoją planszę.

W toku gry dzieci dokonują podziału zbioru kart z kotami na podzbiory rozłączne. Przy tym dość szybko zauważają, że jeśli jeden gracz odkłada kartę jako niedobrą, to będzie ona na pewno dobra dla drugiego gracza. W ten sposób zaczynają praktycznie rozumieć pojęcie dopełnienia zbioru: zbiór kart z kotami w dzień jest dopełnieniem zbioru kart z kotami w nocy (do zbioru wszystkich kart zestawu) i odwrotnie — zbiór kart z kotami w nocy jest dopełnieniem zbioru kart z kotami w dzień (por. gra w odbieranie klocków 5.2, por. też 5.5).

4. Gra w „Piotrusia” ,

Kartami logicznymi można grać w rozmaite warianty „Piotrusia”. W tym celu bierzemy jeden z zestawów i dołączamy do niego jedną kartę z innego zestawu. Ta obca karta będzie oczywiście „Piotrusiem”. Przed rozpoczęciem gry należy umówić się, jakie karty będziemy łączyć w pary, po czym gra toczy się według zwykłych reguł „Piotrusia”.

A oto kilka propozycji dobierania par:

a)    zestaw „koty” — kot w dzień i kot w nocy (pozostałe cechy jednakowe), np. rudy siedzący na płocie w dzień i rudy siedzący na płocie w nocy;

b)    zestaw „figury” — figury w tym samym położeniu, lecz o przestawionych kolorach, np. czerwony trójkąt wpisany w niebieskie koło i niebieski trójkąt w czerwone koło;

c)    zestaw „linie” — linia gładka i linia łamana (pozostałe cechy jednakowe), np. gładka otwarta z węzłem na zielonym tle i łamana otwarta z węzłem na zielonym tle;

d)    zestaw „linie” — linia otwarta i linia zamknięta (pozostałe cechy jednakowe), np. otwarta łamana bez węzła na czarnym tle i zamknięta łamana bez węzła na czarnym tle;

e)    zestaw „linie” — linia z węzłem i linia bez węzła (pozostałe cechy jednakowe), np. gładka zamknięta z węzłem na czerwonym tle i gładka zamknięta bez węzła na czerwonym tle.

Grając w „Piotrusia” tradycyjnym zestawem kart dziecko szybko zapamiętywało wszystkie pary i gra przestawała mieć jakąkolwiek wartość dydaktyczną. Możliwość wielokrotnej zmiany zestawu lub zasady tworzenia par jest wielką zaletą kart logicznych.