313 2

7.3. SUCHE CHŁODNIE I SKRAPLACZE POWIETRZNE

Rys. 7.12. Schemat układu chłodzenia z suchą chłodnią Hellera 1 - turbina; 2 - skraplacz mieszankowy, 3 - pompa obiegowa; 4 - turbina wodna rekuperacyjna; 5 - pakiety chłodnic systemu Forgo; 6 - powłoka chłodni kominowej; 7 - do obiegu parowo-wodnego

Powietrze chłodzące jest przetłaczane przez skraplacz za pomocą wentylatorów osiowych, które zużywaj ą około 1,5 —2% energii wytwarzanej w prądnicy. Osiągana w skraplaczu próżnia bardzo pogarsza się ze wzrostem temperatury powietrza i przy temperaturze t_p = 25 — 30°C wynosi, zależnie od obciążenia turbozespołu, 9 — 20 kPa.

W systemie Hellera-Forgó para jest skraplana w skraplaczu mieszankowym 2 (rys. 7.12) umieszczonym bezpośrednio pod wylotem pary z turbiny 1 (jak w układzie klasycznym) za pomocą natrysku wodą chłodzącą z chłodni. Mieszanina skroplin i wody chłodzącej jest tłoczona pompą 3 częściowo do obiegu głównego (kotła), częściowo zaś do tzw. suchej chłodni, w której jest rozdzielana do układu chłodnic wykonanych z cienkich, ożebrowanych z zewnątrz rurek aluminiowych. Stosunek natężeń przepływu obu wymienionych strumieni wynika z krotności chłodzenia i wynosi przeciętnie od 1:50 do 1:70. Energia zużywana do napędu pompy jest częściowo odzyskiwana w turbinie wodnej 4, zainstalowanej na rurociągu wody z chłodni. Suche chłodnie mogą mieć ciąg sztuczny, wytwarzany przez wentylator, lub ciąg naturalny, uzyskiwany za pomocą komina, jak w zwykłej chłodni kominowej. Wartości próżni osiągane w układzie z chłodniami suchymi są tego samego rzędu co w układzie ze skraplaczami powietrznymi.

Wadą układów z chłodzeniem powietrznym jest gorsza sprawność bloku (wynikająca z gorszej próżni w skraplaczu), większy koszt urządzeń chłodzących oraz wrażliwość rurek elementów chłodzących na niskie temperatury w zimie.

313