356 2

10 fȣXlMERV

„ . o ^ is oQQ4 • 34,0146 g mol « '"*** nujlowj »:^C^_dił ; _{lwow dwic} grupy OH Do ro,^

**» ^oH- “ ^dojc‘^u ^c,

druga, wic*-*

(534.76 mol C.HjA* nwl H,O.0 - 5000 skąd

x = 0.107 mol H»O_a

Uwzględniaj*' 10* efektywność, otrzymujemy (0.107 molX34.0J46 g mol ^/O.I = 36.4 g

PRZYKŁAD 10.2. Oblicz zawartość etylenu (C,H₄) i chlorku winy|_ld £• ^i q j _w procentach molowych w kopohmer/e składającym się y,, masowych ^ etylenu i w 65* masowych z chlorku winylidenu

(650g)/(96.9448 g• mol"*) = 6,70 mol C₂H,CI₂ Zawartość etylenu w * molowych = 12,48/(12.48 + 6.70) 100 Zawartość chlorku winylidenu w % molowych =

= 6.70/(12.48 + 6.70)100 = 34.9# 10.2. Struktura polimerów

W przeciwieństwie do kryształów- metali, których struktura na poziomie atomu . regularna, powtarzalna i symetryczna, struktura polimerów jest znacznie bard/,.. urozmaicona..#iektóre polimery mają wprawdzie, przynajmniej częściowo. struł, turę krys talie mą. jednak większość z nich ma strukturę amorficzną. w której długie cząsteczki są pozwijane podobnie jak kawałki sznurka znajdujące się w worku Polimery o liniowej strukturze cząsteczek (termoplastyczne) ze wzrostem temperatury miękną, a następnie się topią. Płynięcie plastyczne zachodzące pode/.as rozciągania takich polimerów powoduje prostowanie się cząsteczek i orientowanie ich w kierunku równoległym do kierunku płynięcia plastycznego materiału /<. względu na to. że wiązania w cząsteczce są kowalencyjne, a między cząsteczkami występują wiązania van der Waalsa. własności polimerów po ciągnieniu są bard/ mocno anizotropowe. Polimery usiecio warte (,termoutwardzalne) są amorl'ic/r,e i kruche, zatem nie mogą być odkształcane plastycznie. Ich własności nie można wą\ zmieniać przez odkształcenie płastyczne. tak jak w przypadku polimerów termoplastycznych.

w/iośnle u

piilimcrem

a)

0q-3» w» 1S0Ó

Srcdrc stoper polimeryzacjt CP

1.1

ii²⁰

Ś«arr slcpen pcAmeryrocji 12¹

10 6 Zildaóft: a) temperatury mięknięcia, b) wytrzymałości na rtuciłganie od wiclkoici ^RVS c74«ecttk polietylenu Miarsi wielkoid cwtstcczck jest iredm stopień polimeryzacji DP tj.

irednia liczba merów w cząsteczce ptilimem

Jc<Jnq t częściej stosowanych miar długości cząsteczek polimerów jest liczba merów w cząsteczce nazywana stopniem polimeryzacji, oznaczana przez DP. U-zha merów w cząsteczkach polimeru jest zmienną losową, charakteryzowaną r/ez wartość średnią. Do określenia stopnia polimeryzacji wykorzystuje się zwykle pomiary lepkości lub rozpraszania światła. W typowych polimerach stopień polimeryzacji wynosi zwykle od 1000 do 100000.

Najprostszym polimerem o cząsteczkach liniowych jest polietylen ,ry$ 10.7a). Jeżeli w monomerze etylenu jeden atom wodoru zostanie zastąpiony pi7.cz itrupę bocz/ią. nazywaną również podstawnikiem (R). otrzymuje się monomer _(}svmerry'c:.ny. Istnieje wiele możliwości łączenia się takich asymetrycznych monomerów w cząsteczki polimeru. Trzy z nich przedstawiono na rys. 10.7. Cząsteczka polimeru, w której wszystkie grupy boczne znajdują się po tej samej stronie, jest nazywana cząsteczką izotaktyczną (rys. 10.7b). Jeżeli grupy boczne są rozmieszczone przemiennie po obu stronach, to laka cząsteczka jest nazywana cząsteczką syndioiakiyczjią (rys. I0.7c). Przypadkowe rozmieszczenie grup bocznych po obu stronach tworzy tzw. cząsteczkę amktyczną (rys. 10.7d). Dla R, reprezentującego Cl. CH, lub C_aH_v rys. 10.7b-d przedstawiają odpowiednio cząsteczki polichlorku w inylu), polipropylenu i polistyrenu. Zc wzrostem wielkości grupy bocznej i nieregu-lamości jej rozmieszczenia maleje gęstość polimeru i jego skłonność do krystalizacji \^?a przykład struktura krystaliczna w polipropylenie izotaktycz/iym może zajmować do 909r objętości, natomiast ataktyczny polipropylen jest prawie całkowicie mekrystaliczny.

357