str10 (40)

10

cos a = 1 -

h„ -h, 2R

1-

Ah

D

(30)

lub

a = arccos(l -

(31)

gdzie:    D_w - średnica walców,

Ah - gniot bezwzględny.

Ze wzoru (31) można obliczyć wysokość wejściową ho, wyjściową h, lub wartość gniotu bezwzględnego, o ile dany jest optymalny kąt a, średnica walca D_w i jeden z pozostałych parametrów (dla obliczeń ho dane h,, dla obliczeń h, - h₀). Powyższy wzór umożliwia wyznaczenie wartości dopuszczalnego gniotu w zależności od średnicy walców i kąta chwytu.

Kąt chwytu zależy od wielu czynników, z których najważniejszymi są:

•    średnica walców - przy tej samej wartości gniotu kąt chwytu jest tym większy, im mniejsza jest średnica walców;

•    temperatura - chwyt materiału przez walce jest trudniejszy w podwyższonej temperaturze, ponieważ współczynnik tarcia maleje ze wzrostem temperatury;

•    prędkość obwodowa walców - im większa jest prędkość obwodowa walców, tym materiał trudniej jest przez nie chwytany;

•    stan powierzchni - im bardziej jest chropowata powierzchnia walców i materiału, tym większy współczynnik tarcia.

W tablicy 1 zestawiono stosowane w praktyce maksymalne wartości kątów chwytu w zależności od rodzaju walcowania i wartości stosunku Ah/R.

Tablica 1. Maksymalne kąty chwytu dla różnych rodzajów walcowania.

Rodzaj walcowania		Współczynnik tarcia p	Maksymalny kąt chwytu a	Maksymalny stosunek — R
Walcowanie na gorąco	kęsiska (walce z napawaniem)	0.45 -r 0.62	24-32	1 1 5 ’ 3
	blachy	0.36 + 0.47	20 -f- 25	1 1 8 ' 7
	kęsy	0.27 -i- 0.36	15-5-20	1 1 14 ’ 8
Walcowanie na zimno	walce gładkie	0.09-r 0.18	5-5-10	1 1 130 ' 33
	walce z dobrze szlifowaną beczką	0.05 - 0.09	3 h- 5	1 1 350 ' 250

Maksymalny kąt chwytu, jaki można stosować przy danym rodzaju walców i danej średnicy, nazywamy granicznym kątem chwytu.