364

Prawoślaz lekarski 355

wykorzystać pod uprawę międzyplonu (sałata, szpinak, wczesna fasola szparagowa itp.). Na 1 ha trzeba 63 lub 40 tys. siewek.

2. Rozmnażanie wegetatywne jest stosowane rzadziej. Otrzymane rośliny dają korzenie rozwidlone, cieńsze, o dużej ilości drobnych korzeni. Sadzonki z, kłączy najlepiej przygotować z roślin 2-letnich przy likwidowaniu plantacji. Jeżeli plantację likwidujemy wiosną, to sadzonki możemy zaraz wysadzać w pole, przy wykopywaniu zaś jesiennym całe kłącza dołujemy w ziemi łub piasku w piwnicy i sadzimy wiosną następnego roku.

Pielęgnowanie plantacji polega n>a stałym spulchnianiu powierzchni gleby i walce z chwastami. Wskazane jest 1—2-razowe obsypanie albo też obredlenie roślin. Dla zwiększenia plonu korzeni stosuje się również obrywanie kwiatów i ucinanie wierzchołka pędu głównego i pędów bocznych.

Sprzęt, suszenie, przechowywanie. Sprzęt korzeni następuje jesienią w drugim roku po posadzeniu. Przy siewie wprost do gruntu, na dobrym stanowisku, można przeprowadzać sprzęt już w pierwszym roku. Średnica korzenia przy szyjce korzeniowej powinna wynosić w okresie sprzętu około 3 cm. Przed wykopaniem ścinamy łodygi na wysokości około 15 cm nad ziemią. Korzenie wyorujemy łub wykopujemy ostrożnie widłami ogrodniczymi, uważając, aby korzeni nie kaleczyć i nie urywać. Po wykopaniu wymagają one starannej obróbki; bardzo pracochłonnej. Dlatego też wskazane jest dołować korzenie w pobliżu budynków, przesypując je lekko ziemią lub piaskiem i przykrywając przed zimą słomą, łęcinami lub liśćmi. Można również przetrzymać korzenie w piwnicy, uważając jednak, aby nie spleśniały i nie zgniły. Do obróbki wybiera się stopniowo tyle korzeni, ile ich można oczyścić w jednym dniu. Obróbka polega na następujących zabiegach: obcina się górną zdrewniałą część kłącza (karpkę) wraz z resztkami łodyg i usuwa się małe boczne korzenie. Korzeń główny płucze się starannie i szybko, najlepiej w bieżącej wodzie (unikać moczenia). Czysto umyty i obsuszony korzeń okorowuje się, tj. pozbawia się go cienkiej zewnętrznej skórki, oraz usuwa się tzw. „oczka” i miejsca uszkodzone. Do korowania używa się ostrego nierdzewnego noża bądź przyrządu podobnego jak przy korowaniu wikliny..

Korzeni po okorowaniu nie należy płukać, gdyż ciemnieją. W celu przyśpieszenia suszenia grubsze korzenie przecina się wzdłuż na kilka części. Niekiedy na zamówienie kraje się je na małe kostki o wymiarach około V 2 cm. Czasami jest zapotrzebowanie na korzeń nieokorowany, tzw. Rx Althaeae naturalis. Szczegółowe warunki przygotowania surowca należy dokładnie ustalić z odbiorcą. Niektóre przetwórnie farmaceutyczne kupowały przed wojną strużyny oraz drobne korzenie.

Korzenie suszy się natychmiast po okorowaniu w suszarni ogrzewanej w temperaturze 35—40°. Korzeń suszony zbyt wolno nabiera. żółtawego