63

63

Ślady załamań płaszczyzny przekroju wewnątrz zarysu przedmiotu nie mogą pokrywać się z żadnymi jego krawędziami, ale dopuszcza sę przecinanie z nimi (rys. 4.20).

Płaszczyzna przekroju może być załamana tylko pod kątem rozwartym (rys. 4.19) lub prostym (rys. 4.17, 4.20a).

Położenia płaszczyzny przekroju można nie oznaczyć, jeżeli wykonuje się tylko jeden przekrój prosty, którego rzut będzie rzutem podstawowym.

Kierunek rzutowania przekroju zaznacza się dwoma strzałkami dotykającymi zewnętrznych śladów płaszczyzny przekroju i prostopadłymi do nich (rys. 4.14c). Kierunek rzutowania powinien być zawsze oznaczony, jeżeli wykreślono położenie płaszczyzny przekroju.

W przypadku przedstawienia kilku przekrojów na jednym rysunku lub gdy danego przekroju nie można jednoznacznie zidentyfikować z płaszczyzną przekroju, to płaszczyznę należy opisać dwoma jednakowymi dużymi literami, a po wyczerpaniu takich możliwości kombinacją litery i cyfry. Litery umieszcza się na zewnątrz, bezpośrednio przy strzałkach wskazujących kierunek rzutowania (rys. 4.14c). W uzasadnionych przypadkach, gdy na jednym rzucie zaznaczono kilka złożonych płaszczyzn przekrojów, litery te można powtórzyć również w miejscach załamania płaszczyzny przekroju.

Literowy opis płaszczyzny przekroju musi być także umieszczony nad rzutem przekroju, a litery rozdzielone myślnikiem (rys. 4.14a). Zasadę wyboru liter w celu wyróżnienia pewnych informacji zapisu konstrukcji omówiono na str. 47.

Obraz widoczny w płaszczyźnie przekroju (przekrój) rzutuje się zgodnie z zaznaczonym kierunkiem rzutowania na rzutnię prostopadłą do niego, którą w europejskiej metodzie rzutownia E obraca się do płaszczyzny rysunku zgodnie ze zwrotem kierunku rzutowania.

Na przekroju nie wolno oznaczać (wyróżniać) krawędzi załamania płaszczyzny przekroju, ponieważ są one wynikiem przecinania się płaszczyzn wyobrażalnych (rys. 4.17). Jedynymi krawędziami leżącymi w płaszczyźnie przekroju są te, które wynikają z przenikania tej płaszczyzny z powierzchniami lub płaszczyznami rzeczywistymi.

Pola przekroju, które powstały w wyniku przecięcia materiału przedmiotu, kreskuje się linią cienką (tabl. 4.2). Oznaczenie graficzne pól przekrojów tej samej części na różnych rzutach powinno być wykonane identycznie. Linie kreskowania muszą mieć jednakowy kierunek, kąt nachylenia i odstępy między sobą, czyli jednakową podzialkę (rys. 4.14a, 4.15).

Kierunek nachylenia linii kreskowania może być lewy lub prawy. Jego wybór powinien być tak dokonany, aby nie pokrywał się z charakterystycznymi kierunkami ułożenia elementów - szczególnie wąskich, leżących wewnątrz kreskowanego pola.