64 2

64

Kreskowanie pól tego samego przekroju przedmiotu, rozdzielonych widokami, np. otworów lub przekrojami innych części, musi przebiegać wzdłuż tych samych linii prostych (rys. 4.14a).

Kreskowanie przekrojów dwóch stykających się części na rysunkach złożeniowym lub zestawieniowym powinno różnić się kierunkiem nachylenia.

Kąt nachylenia linii kreskowania powinien wynosić 45° względem charakterystycznej linii zarysu, krawędzi przedmiotu lub osi symetrii. Najczęściej jednak linie kreskowania rysuje się pod kątem 45° do podstawy rysunku, określonej położeniem tabliczki rysunkowej. Odniesienie kąta nachylenia linii kreskowania do elementów formy graficznej arkusza, np. tabliczki rysunkowej, obramowania itp., poprawia czytelność zapisu, ponieważ zapewnia łatwe zachowanie tego samego kąta kreskowania na wszystkich przekrojach tej samej części. Kreskowanie przekrojów pod kątem 45° jest stosowane tylko w celu uproszczenia prac kreślarskich. W przypadku gdyby linie oznaczenia graficznego pól przecięcia materiału (tabl. 4.2) miały to samo nachylenie, co elemnty zarysu rzutu, należy przyjąć kąt kreskowania 30° lub 60° (rys. 4.26).

Wybór różnych elementów rysunku jako kierunków odniesienia kątów nachylenia linii kreskowania ułatwia zróżnicowanie obrazów przekrojów dwóch lub więcej stykających się części przedstawionych na rysunkach złożeniowym lub zestawieniowym.

Podziałkę kreskowania pól przecięcia materiału przedmiotu dobiera się w zależności od wielkości pola przekroju. Im przekrój mniejszy, a szczególnie im węższy, tym kreskowanie powinno być bardziej gęste, ale minimalna odległość między liniami równoległymi nie może być mniejsza od 0,5 mm.

W przypadku gdy pola tego samego przekroju lub kilku przekrojów tego samego przedmiotu różnią się wielkością, to podziałkę kreskowania (jednakową dla wszystkich pól) lepiej dobierać według najmniejszego pola.

Na rysunkach części i rysunkach wykonawczych nie rozróżnia się rodzaju materiału przedmiotu. Pola przekrojów są zakreskowane równoległymi liniami ciągłymi równomiernie pokrywającymi miejsce przecięcia. Jedynie na przekrojach o dużych polach lub na przekrojach długich i wąskich dopuszcza się nanoszenie oznaczeń graficznych przecięcia materiału tylko w pobliżu linii przedstawiających zarysy końców przedmiotu i w pobliżu krawędzi elementów leżących wewnątrz zarysu przekroju.

Na rysunkach złożeniowych i zestawieniowych przekroje części niemetalowych należy wyróżnić przez zastosowanie innych oznaczeń graficznych (tabl. 4.2, poz. 3-17).

Przekroje węższe niż 2 mm dowolnej części składowej, metalowej lub niemetalowej, urządzenia można zaczernić. Między zaczernionymi przekrojami stykających się części musi być zachowany prześwit o szerokości nie mniejszej niż 0,5 mm. Prześwitu między wąskimi polami przekrojów stykających się części nie rysuje się, gdy tylko jeden z nich jest zaczerniony.