3tom098

3. SIECI ELEKTROENERGETYCZNE 198

Zależnie od przeznaczenia stosuje się łańcuchy przelotowe lub odciągowe, różniące się osprzętem oraz wytrzymałością mechaniczną i elektryczną.

W liniach napowietrznych stosuje się typowe rozwiązania izolatorów według albumów Encrgoprojektu. W charakterze przykładu podano w tabl. 3.3 izolatory obecnie stosowane w I i II strefie zabrudzcniowej, tj. w warunkach występujących najczęściej.

W liniach 400 kV łańcuchy izolatorów są tworzone z izolatorów kołpakowych szklanych typu PS, importowanych z b. ZSRR (rys. 3.13). Mają one dużą wytrzymałość znamionową (do 210 kN). Przykład łańcucha izolatorów linii 400 kV pokazano na rys. 3.14.

W liniach 220 kV stosuje się łańcuchy izolatorów złożone z dwóch szeregowo połączonych izolatorów pniowych, np. produkcji polskiej typu LP75/31W o wytrzymałości znamionowej 160 kN (rys. 3.15). Przykład łańcucha izolatorów linii 220 kV pokazano na rys. 3.16.

W liniach 110 kV montuje się izolatory pniowe takiego typu, jak w liniach 220 kV. Przykłady łańcuchów izolatorów linii 110 kV pokazano na rys. 3.17. Izolatory pniowe zastąpiły stosowane dawniej izolatory kołpakowe porcelanowe.

W liniach SN stosuje się głównie izolatory pniowe stojące typu LWP, a w szczególnych przypadkach (określonych w albumach izolatorów) — wiszące typu LP. Oba typy izolatorów są wykonywane na napięcie znamionowe 20 kV i 30 kV.

Na rysunkach 3.18 pokazano izolatory typu LWP8-24 i LP60/5U stosowane w liniach 15 kV i 20 kV.

W starych liniach, szczególnie na slupach drewnianych, spotyka się jeszcze izolatory LSD (przebijalne). W nowych są instalowane od 1978 r. izolatory LWP, zastępujące produkowane wcześniej izolatory pniowe LSP. Różnią się one sposobem mocowania trzona.

W liniach niskiego napięcia do zawieszenia przelotowego są stosowane, bez zmian od wielu lat, porcelanowe lub szklane izolatory typu N, jedno- i dwurowkowc, o kilku wielkościach dostosowanych do przekroju przewodów (rys. 3.19), natomiast do zawieszenia odciągowego — izolatory szpulowe.

Rys. 3.18. Izolatory linii 15—20 kV: a) typu LWP8-24; b) typu LP60/5U Rys. 3.19. Izolator porcelanowy 1 — część ceramiczna, 2 — okucie, 3 trzon, 4 — kołpak    niskiego napięcia typu N95

3.5.4. Zawieszenie i łączenie przewodów

Stosuje się dwa podstawowe rodzaje zawieszenia przewodów roboczych i odgromowych: przelotowe lub odciągowe. Zależnie od rodzaju linii każde z nich może być wykonane bądź przy użyciu izolatorów stojących, bądź izolatorów wiszących. Przy użyciu odpowiednich łańcuchów realizuje się także zawieszenie mieszane, tzn. przelotowo-odciągowe.

Zawieszenie przelotowe stosuje się wówczas, gdy izolator lub łańcuch izolatorów nie podlega sile naciągu, albo gdy siła ta jest mała. Wykonuje się je w taki sposób, aby przy wystąpieniu znacznej siły wzdłuż przewodu (brak zrównoważenia naciągów spowodowany zerwaniem przewodu), mogącej uszkodzić konstrukcję wsporczą, przewód przesunął się w miejscu zawieszenia lub wyślizgnął się z uchwytu, albo umocowanie przewodu zerwało się.

Zawieszenie odciągowe służy do przejęcia siły pochodzącej z niezrównoważonych naciągów. Musi ono wytrzymywać co najmniej 90% siły zrywającej przewód linkowy.

Zawieszenie przelotowo-odciągowe łączy cechy obu przedstawionych rodzajów zawieszenia.

Przy obostrzeniach 2. i 3. stopnia stosuje się tzw. zawieszenie bezpieczne, zabezpieczające przed opadnięciem przewodu zerwanego w pobliżu izolatora (najczęstsze, naturalne miejsce zerwania). Polega ono na dodaniu jednego izolatora stojącego lub jednego rzędu w łańcuchu, zależnie od użytego rodzaju izolatorów.

Do mocowania przewodów służą uchwyty o różnych przeznaczeniach.

Zawieszenie przelotowe na izolatorach stojących wykonuje się przy użyciu drutu wiązalkowego mocującego przewód na główce izolatora, uchwytu oplotowego lub objemki.

Rys. 3.20. Zawieszenie odciągowe bezpieczne na izolatorach stojących typu SN I - złączka do karbowania. 2 izolator typu LWP8-24, 3 zacisk odgatężny śrubowy

Podtrzymanie przewodu na izolatorach wiszących lub ich łańcuchach wykonuje się przy użyciu uchwytów przelotowych (rys. 3.17).

Zawieszenie odciągowe na izolatorach stojących realizuje się poprzez założenie pętli na główkę izolatora. Pętlę zamyka się na przewodzie przy użyciu złączki rurkowej do karbowania lub uchwytu pętlicowego (rys. 3.20).