3tom130

4. STACJE ELEKTROENERGETYCZNE 262

budynki mieszkalne dla obsługi (w stacjach zlokalizowanych z dala od osiedli mieszkaniowych) itp.

Przy opracowywaniu planu generalnego stacji należy brać pod uwagę przede wszystkim:

—    łatwość wyprowadzenia linii, zwłaszcza napowietrznych, w kierunkach zgodnych z kierunkami prowadzenia ich w terenie (załamania linii są kosztowne);

—    możliwość dojazdu brygad montażowych, remontowych, a także straży pożarnej do wszystkich urządzeń stacji (szerokość dróg na terenie stacji wynosi zwykle 3h-4 m);

—    możliwość wykonania prostych i krótkich połączeń pomiędzy urządzeniami na terenie stacji, zarówno w obwodach głównych, jak i w obwodach pomocniczych, w instalacji sprężonego powietrza itp.

Do stacji musi być doprowadzona droga dojazdowa o szerokości 4-^4,5 m, dostosowana (nawierzchnia oraz luki) do transportu ciężkich urządzeń, głównie transformatorów. Bocznice kolejowe na potrzeby transportu urządzeń stacji buduje się rzadko, np. w niektórych stacjach przy elektrowniach.

Teren stacji napowietrznych, z wyjątkiem słupowych z transformatorami umieszczonymi na odpowiedniej wysokości, powinien być ogrodzony. Ogrodzenie zewnętrzne nie powinno być niższe niż 2 m. Ze względu na zagrożenie porażeniem elektrycznym korzystne jest stosowanie ogrodzeń nieprzewodzących, np. betonowych.

Rozdzielnie napowietrzne o napięciu znamionowym powyżej 1 kV powinny być odgrodzone od pozostałego terenu stacji za pomocą ogrodzenia wewnętrznego o wysokości nie mniejszej niż 1 m. Ogrodzenia wewnętrznego można nie stosować, jeśli na teren stacji mają wstęp wyłącznie osoby należące do personelu obsługi rozdzielni o najwyższym napięciu znamionowym w danej stacji.

W celu zmniejszenia zapylenia urządzeń, a także ze względów estetycznych, teren stacji zwykle obsiewa się trawą oraz sadzi krzewy i niskie drzewa. Niekiedy (głównie zagranicą) teren rozdzielni napowietrznych jest wysypywany tłuczniem lub żwirem, co jest korzystne przede wszystkim z punktu widzenia zagrożenia porażeniowego.

4.1.3. Warunki sieciowe

Zagadnienia wymaganej niezawodności układów sieci, poziomów i regulacji napięcia, kompensacji mocy biernej oraz kompensacji prądów zwarcia doziemnego omówiono w rozdz. 3.

Warunki zwarciowe w sieciach i stacjach elektroenergetycznych określa się przez podanie mocy zwarciowej Si lub prądu zwarciowego /)' w danym punkcie układu

(Si' = 73 I'i U_N).

Tablica 4.1. Typowe poziomy prądów zwarciowych przyjmowane przy projektowaniu rozdzielnic

Prąd	Napięcie znamionowe rozdzielnicy, kV
	do 1	6—10	15—20	110:220	400
		15; 20:	20	25 40	40
Prąd zwarciowy początkowy /*, kA	do 75	31,5;	25		50
		40; 50;	40		63“
Prąd znamionowy szczytowy iNa typowych rozdzielnic		38; 50;	38	63 100	100 125
krajowych, kA	do 200	80, 10O. 125	50 80
^n Poziom 63 kA jest rzadko przyjmowany.

Podstawowym parametrem prądu zwarciowego jest wartość początkowa /[' składowej okresowej, obliczona dla zwarcia trójfazowego w najbardziej niekorzystnej konfiguracji sieci. Wartość II oraz pozostałe parametry prądu zwarciowego oblicza się w-g zasad podanych w [4.17] (patrz też rozdz. 3). Typowe wartości prądów zwarciowych przyjmowane obecnie przy projektowaniu rozdzielnic podano w tabl. 4.1. Orientacyjne zależności kosztów pól rozdzielnic 110, 220 i 400 kV od poziomu prądów zwarciowych przedstawiono w tabl. 4.2.

Tablica 4.2. Orientacyjne zależności kosztów pól rozdzielnic 110, 220 i 400 kV od poziomu prądów zwarciowych, wg [4.6]

Napięcie rozdzielnicy, kV	Wskaźnik kosztów pola, %, przy prądzie /*
	25 kA	31,5 kA	40 kA	50 kA
110	100	104	130
220	100	111	119	146
400	100	104	120	128

Podstawowe sposoby ograniczania prądów zwarciowych polegają na sekcjonowaniu (podziale) sieci, podwyższeniu napięcia zwarcia transformatorów, a także stosowaniu transformatorów z uzwojeniami dzielonymi lub dławików przeciwzwarciowych. Najkorzystniejsze ekonomicznie jest sekcjonowanie sieci oraz stosowanie transformatorów o podwyższonym napięciu zwarcia. Duże napięcie zwarcia transformatora jest jednak niekorzystne ze względu na duże spadki napięcia i straty mocy biernej podczas normalnej pracy, a także ze względu na wyższą cenę transformatora. Dławiki przeciwzwarciowe stosuje się rzadko, tylko w sieciach SN.

4.2. Układy połączeń rozdzielnic i stacji

4.2.1. Uwagi ogólne i wymagania podstawowe

Podstawowe wymagania stawiane układom połączeń rozdzielnic i stacji wynikają przede wszystkim z funkcji, jaką stacja ma pełnić w sieci elektroenergetycznej zarówno obecnie, jak i w przyszłości. Wybór układu powinien więc być dokonany wg ustaleń dotyczących perspektywicznego rozwoju sieci. Żywotność stacji wynosi jednak 30-MO lat, a niekiedy nawet 50 lat, natomiast projekty rozwoju sieci z takim wyprzedzeniem nie są opracowywane. Dlatego celowe jest pozostawienie możliwości rozbudowy stacji w przyszłości (np. rezerwacja terenu).

Podstawowe wymagania stawiane układom połączeń rozdzielnic i stacji są następujące:

—    wysoka niezawodność przenoszenia i rozdziału energii;

—    możliwość odłączenia spod napięcia dowolnego wyłącznika (w celu dokonania jego przeglądu, naprawy lub wymiany) bez długotrwałej przerwy w pracy danego pola;

—    duża elastyczność układu, rozumiana jako możliwość zasilania odbiorców nawet podczas planowych lub zakłóceniowych wyłączeń części urządzeń stacji;

—    przejrzystość układu stacji i dogodność eksploatacji, polegająca na łatwej orientacji personelu obsługi w układzie połączeń i możliwości dokonywania przełączeń przy jak najmniejszym ryzyku wywołania zakłóceń;

—    możliwie najmniejszy obszar dotknięty skutkami zakłóceń występujących w stacji;