3tom138

4. STACJE ELEKTROENERGETYCZNE 278

W rozwiązaniu podanym na rys. 4.14a, zwanym układem grzebieniowym lub klasycznym, bieguny odłącznika ustawione są równolegle. Cechy charakterystyczne tego rozwiązania: trzy poziomy prowadzenia przewodów, duża wysokość rozdzielnicy, stosunkowo mała szerokość pola, ale większa jego długość, niezależność zawieszania szyn zbiorczych i przewodów odejścia od uszkodzeń izolatorów odłącznika (np. złamanie izolatora odłącznika nie narusza układu mechanicznego zawieszenia przewodów).

W rozwiązaniu przedstawionym na rys. 4.14b, zwanym układem kilowym, bieguny odłącznika są ustawione szeregowo. Występują tu tylko dwa poziomy prowadzenia przewodów, wysokość rozdzielnicy jest mniejsza niż w układzie klasycznym, długość pola jest również mniejsza, natomiast szerokość pola większa. Przewody odejścia są prowadzone na izolatorach odłącznika, stąd uszkodzenie izolatora powoduje naruszenie układu mechanicznego zawieszenia przewodów.

W rozwiązaniu podanym na rys. 4.14c dwa bieguny odłącznika są ustawione szeregowo, poprzecznie do osi szyn zbiorczych, natomiast trzeci biegun odłącznika jest przesunięty w celu zmniejszenia szerokości pasa zajmowanego przez szyny zbiorcze. W tym rozwiązaniu występują również tylko dwa poziomy zawieszenia przewodów, wysokość rozdzielnicy jest w przybliżeniu taka sama jak w rozwiązaniu z rys. 4.14b, długość pola większa, natomiast szerokość pola — mniejsza, w przybliżeniu taka jak w rozwiązaniu na rys. 4.14a.

Rozwiązanie przedstawione na rys. 4.14d jest najbardziej przejrzyste i zajmuje najmniej terenu. Odłączniki z pionową przerwą izolacyjną są ustawione po przekątnej (układ

Rys. 4.16. Pole linii w rozdzielnicy napowietrznej 220 kV, wg projektu Energoprojcktu Kraków: a) przekrój pionowy podłużny; b) rzut z góry; c) schemat połączeń

diagonalny). Rozwiązanie takie jest najczęściej stosowane w rozdzielnicach z połączeniami rurowymi, chociaż bywa stosowane również przy połączeniach giętkich.

Przykłady rozwiązań konstrukcyjnych rozdzielnic napowietrznych najczęściej występujących w polskich sieciach przedstawiono na rysunkach 4.15 i 4.16. Podstawowe wymiary pól rozdzielnic o różnych napięciach podano w tabl. 4.6.

Tablica 4.6. Orientacyjne wymiary podstawowe pól rozdzielnic wnętrzowych SN oraz napowietrznych

WN i NN

Wymiar	Napięcie znamionowe, kV
	6-15	110	220	400	750
Szerokość, m	0.60-1,30	7-11	11 + 16	18+25	30-45
Dłuaość (głębokość), m	1,20+1,70	35-60	65-85	100-J-140	150 + 240
Wysokość, m	2,45-3,00	6-10	11 -=-16	16-24	22-32
Powierzchnia, m^2	0,95-2,20	350-700	800+1800	2500 - 4000	7000-12000

Ustawienie transformatorów i innych aparatów zawierających olej w rozdzielniach napowietrznych powinno umożliwiać:

—    łatwy ich transport na stanowisko,

—    łatwy dostęp obsługi do urządzeń instalowanych na transformatorze (napęd przełącznika zaczepów, napędy wentylatorów itp.),

—    łatwy odczyt z poziomu obsługi (z którego normalnie odbywa się kontrola) wskaźników kontrolowanych podczas ruchu (olejowskazy, wskaźniki temperatury itp.),

—    dogodne i bezpieczne pobieranie próbek oleju,

—    wystarczające warunki chłodzenia urządzeń.

Przewody obwodów sygnalizacyjnych, sterowniczych i od zabezpieczeń transformatora powinny być skutecznie zabezpieczone przed szkodliwym oddziaływaniem oleju na izolację.

Dookoła fundamentów, na których ustawia się transformatory, wyłączniki lub inne aparaty z ilością oleju 200■+ 800 kg powinna być wykonana podsypka żwirowa o grubości co najmniej 25 cm i szerokości nie mniejszej niż 1 m. Przy zawartości oleju większej niż 800 kg podsypka żwirowa powinna mieć pojemność chłonną nie mniejszą niż 20% objętości oleju zawartego w aparacie. Do wykonania podsypki należy używać tłucznia o grubości ziaren 30-+50 mm.

Zasady ochrony wód przed zanieczyszczeniem olejem omówiono w p. 4.10. Odległość między obrysami sąsiednich transformatorów o mocy znamionowej do 10 M V ■ A nie powinna być mniejsza niż 1,25 m, a dla pozostałych transformatorów — nie mniejsza niż 5 m. Jeżeli zachowanie takich odległości jest niemożliwe, transformatory należy oddzielić ścianą ognioodporną o wysokości nie mniejszej niż najwyższy punkt konserwatora oleju.

Ustawianie transformatorów bezpośrednio przy ścianach budynków z materiałów niepalnych jest dozwolone pod warunkiem, że okna w ścianie budynku nie będą bliżej niż 10 m od obrysu transformatora oraz że dach budynku jest niepalny. Odległość transformatora od budynku z materiałów palnych lub napowietrznych składów materiałów palnych nie może być mniejsza niż 30 m. Odległość transformatora od budynków mieszkalnych oraz innych budynków wykonanych z materiałów niepalnych, lecz zagrożonych wybuchem nie powinna być mniejsza niż:

—    15 m — przy zawartości oleju do 3 ton,

—    22,5 m — przy zawartości oleju do 15 ton,

—    30 m — przy zawartości oleju powyżej 15 ton.