701

Z ryciny 22.2 wynika, że każde ciągle widmo rentgenowskie zawiera wyróżnioną falę elektromagnetyczną której odpowiada maksimum wypronueniowancj energii i że w miarę wzrostu napięcia anodowego przesuwa się w stronę fal krótkich.

Długofalowa część widma jest z reguły niepożądana zarówno w zastosowaniach diagnostycznych, jak i terapeutycznych promieni rentgenowskich. Eliminuje się ją z wiązki promieniowania za pomocą filtrów - płyt aluminiowych lub miedzianych ustawianych na drodze wiązki. Rodzaj filtru i jego grubość zależą od wymaganego stopnia filtracji.

W praktycznych zastosowaniach promieni rentgenowskich sprawą istotną jest odpowiedni dobór twardości (przenikliwości) promieniowania i jego natężenia. Ze wzoru (22.4) wynika, że natężenie promieniowania rentgenowskiego zależy od natężenia prądu anodowego i od kwadratu napięcia anodowego. W konsekwencji, zwiększając napięcie anodowe (kV). zwiększamy przenikliwi promieniowania i równocześnie jego natężenie. Natomiast wzrost natężenia prądu anodowego <mA) pociąga za sobą wzrost natężenia promieniowania bez zmiany jego twardości.

Widmo charakterystyczne. Opisany wyżej mechanizm powstawania promieni rentgenowskich nic jest jedyny, jakkolwiek praktycznie najważniejszy. Doświadczenie wykazało, że na tle widma ciągłego występują wyraźne linie widmowe charakterystyczne dla pierwiastka, z jakiego jest zbudowana anoda.

Te linie widmowy pojawiają się dopiero wówczas, gdy energia elektronów e(J przekroczy pewną charakterystyczną wartość, zależną od rodzaju atomów pierwiastka hamującego. Elektrony te muszą mieć energię dostateczną do w ybicia elektronów z wewnętrznych powłok elektronowych K. L — atomów anody. Powrót

Ryc. 22J. Charakterystyczne widmo rentgenowskie (lampa / anodą wolframową): A - przy napięciu 55 kV (widmo ciągłe). B - przy napięciu 100 kV (widmo ciągłe z nałożonym widmem charakterystycznym).

0    0.01    0.02    0.03    0.04    0.05 (nm)

701