9

Podział dzieci na grupy 5-osobowe, w każdej: 1 zając, 1 ślimak i 3 stare zające. Prowadzący podaje temat scenki dotyczącej głównego bohatera:

- Czego zajączek się boi?

Dzieci dzielą się rolami i wymyślają odpowiednie dialogi.

Uczniowie kolejno odgryw ają przygotowane scenki, a następnie zamieniają się rolami i odgrywają scenki po raz drugi. Każda scenka nagradzana jest brawami.

Po skończonym przedstawieniu wszyscy dzielą się uwagami, jak czuli się w poszczególnych rolach.

Dzieci siadają w kręgu. Pośrodku stoi kosz na śmieci.

Nauczyciel prosi uczniów:

-    Wypiszcie na kartkach wszystkie wasze lęki, to, czego się boicie.

-    Kiedy zakończycie, musicie zgnieść kartkę, bo w ten sposób niszczycie te lęki.

-    Teraz wyrzućcie tę kartkę do kosza, wypowiadając takie słowa:

NIECH MOJE LĘKI WRAZ Z TĄ KARTKĄ ZNIKNĄ NA ZAWSZE

IV    ZAKOŃCZENIE

Prowadzący mówi, że skoro już pozbyliśmy się swoich lęków, możemy teraz zatańczyć taniec radości. Proponuje taniec integracyjny - zwijanie i rozwijanie ślimaka (podkład muzyczny: piosenka Zespołu Czerwonych Gitar pt. „Pluszowe niedźwiadki”’).

V    INFORMACJA ZWROTNA

Zdanie: NA DZISIEJSZYCH ZAJĘCIACH... dzieci kończą ustnie, siedząc w kręgu, lub pisemnie na arkuszu papieru.

Płyta CD., The hcsl of Czerwone Gitary. POLSKIM NAGRANIA. Warszawa 1995.

Kiedy dziecko jest lękliwe...

Opowieść o małym tchórzu

Mały zając zostawił już za sobą las. Dotarł do pola. Do okropnie szerokiego i długiego pola. Naokoło słońce, kurz i nic - tylko rżysko. Nieskończenie wielkie rżysko, pełne krótkich, twardych ni to igieł, ni to patyczków, które kaleczą łapki, gdy się po nich biegnie. Kłują i drapią. Jak okiem sięgnąć, ani jednego drzewa czy krzewu. Nic, pod czym można byłoby się skryć, w razie gdyby pojawił się pies albo inny drapieżnik. Mały zając nie lubi kicać po rżysku. Kuca w trawie. Chowa się w niej głęboko. Mały zając się boi.

- Koniec tego odpoczynku. Hop siup - dalej przez środek pola! Wreszcie trzy stare zające nachylają się nad małym zajączkiem. Wie. co będzie dalej. Teraz czas na dodawanie mu odwagi: „Nie jest przecież tak źle!” albo „Weź się w garść!", „Nie wygłupiaj się!", „Nie sprawiaj nam kłopotu!". Mały zajączek tuli uszy i jeszcze głębiej chowa się w trawie. Nie rusza się ani na krok.

Stare zające są bezradne. Wprawdzie przyglądają się małemu zajączkowi, ale tak naprawdę go nie widzą. Nie widzą, że jest blady i że cały się trzęsie. Duże zające nie mają pojęcia, co czuje mały zajączek, gdyż za bardzo są zajęte sobą. Myśłą o tej długiej drodze, która ich jeszcze czeka. Są spragnione i głodne.

- Trzeba wreszcie coś z tym zrobić! - burczą.

Jakie to uciążliwe, myślą stare zające, a jakie denerwujące.

- Jeżeli zaraz nie wstaniesz i nie pójdziesz z nami, to... - odzywają się. Teraz jest pora na „jeśli nie. to...", myśli mały zajączek, zasłania uszy i zamyka oczy. Nie chce nic słyszeć, ani niczego widzieć! W ogóle mnie nie ma. A to znaczy: jest mi bardzo smutno! Ale takie rzeczy zauważa tylko ten, kto się dokładnie przygląda. A stare zające wcale nie patrzą uważnie. Nie pytają też o nic. Właściwie wcale nie chcą wiedzieć, co dzieje się z małym zajączkiem. Martwią się tylko o siebie i tylko o sobie myślą.

Stare zające naradzają się, co należałoby zrobić:

- Czy zostawimy tu małego w nadziei, że podąży za nami. czy mamy go po prostu załadować na plecy i ciągnąć za sobą?

Mały zajączek słyszy nagle w trawie szuranie i szeleszczenie. Gruby, czerwony stary ślimak podpełza do niego. I ten ślimak zauważa od razu, że z zajączkiem coś jest nie tak.

59