87 3

87 Siły zbrojne i bezpieczeństwo wewnętrzne

87 Siły zbrojne i bezpieczeństwo wewnętrzne

dekret

z 22 XI 1938

umocnienia pozycji rządzącego obozu, jak i o rosnącej represyjności państwa. Ponadto sposób zredagowania artykułów i paragrafów był w nim bardzo ogólnikowy, przez co stwarzał i administracji, i wymiarowi sprawiedliwości możliwość bardzo różnej interpretacji. Przykładem tego może być przepis mówiący ogólnikowo o karze więzienia grożącej obywatelowi, „który wchodzi w porozumienie z osobą działającą w interesie obcego rządu lub organizacji międzynarodowej w celu działania na szkodę Państwa Polskiego”. Kara więzienia groziła także za rozpowszechnianie fałszywych wiadomości, mogących „obniżyć powagę naczelnych organów Państwa” oraz za „złośliwą” ocenę wyroku sądowego. Niepokój mogło budzić także przyznane ministrowi spraw wewnętrznych prawo wprowadzenia zakazu odbioru programów „określonych zagranicznych stacji nadawczych” oraz przepis przewidujący w stosunku do tych, którzy „w miejscu publicznym lub w większym gronie osób” słuchali zakazanych radiostacji karę aresztu, grzywny i przepadek radioodbiornika.

Jak już wspomniano, do wybuchu II wojny światowej nie zdołano jednak Ujednolicić wszystkich przepisów prawnych, choć należy podkreślić, że kwestie nąjistotniejsze dla funkcjonowania państwa i społeczeństwa były w ostatnich latach II Rzeczypospolitej rozstrzygane już zgodnie z przepisami polskiego prawa, które w wielu wypadkach zachowało moc obowiązującą także przez wiele lat po zakończeniu wojny.

4. Siły zbrojne

I BEZPIECZEŃSTWO WEWNĘTRZNE

Wojsko

zalążki

polskiego wojska

Jednym z najważniejszych zadań władz odradząjącego się państwa polskiego było sformowanie własnej armii — jedynej siły zdolnej wpłynąć na ukształtowanie granic Rzeczypospolitej. Było to tym trudniejsze, że pod koniec 1918 r. niemal cały pochodzący z lat wojny dorobek w tej materii przestał istnieć i do historii należały już Legiony Polskie oraz korpusy polskie na wschodzie. Pierwsze kroki w tym kierunku uczyniła w październiku 1918 r. Rada Regencyjna, która przejęła pod swe zwierzchnictwo (12 X) tworzone przez okupantów od 1916 r. oddziały Polnische Wehrmacht (Polskiej Siły Zbrojnej). Jednym z jej pierwszych aktów, po wyemancypowaniu się spod kurateli niemieckiej, było ogłoszenie dekretu o armii narodowej (27 X), dla której wprowadzono równocześnie nową formułę przysięgi — bez fragmentu o wierności sojuszniczej dla armii niemieckiej i austro-węgierskiej. Zmiany te wyraźnie przyspieszyły napływ ochotników, a liczebność oddziałów w ciągu zaledwie kilku tygodni podwoiła się. 11 listopada, z nominacji Rady, dowództwo nad zalążkami armii przejął J. Piłsudski.