a6

Zabrał się z uporem do tej, zdawało by się przekraczającej jego siły, tytanicznej pracy.

„I oto zabieram się do pisania. Zdecydowałem się na to, aby pisać fragmentami, według dat oznaczających kolejne miejsca pobytu w różnych szpitalach i miastach. Wydawało mi się, że są to dla mnie jedyne punkty zaczepienia. Zaczynam odtwarzać to wszystko, co udało mi się wydobyć z mojej rozbitej pamięci, a następnie zapisuję to. Prawdę mówiąc, miałem nadzieję, że uda mi się napisać o sobie prawdziwe opowiadanie, tak jak to robią literaci, kiedy jednak już zacząłem pisać tę swoją «historię», zrozumiałem, że nie uda mi się tak napisać, jak to robią pisarze, brakowało mi słów, brakowało też myśli.

Na przykład mam pomysł, chcę napisać o początkach swojej choroby, ale w żaden sposób nie mogę znaleźć odpowiednich słów, aby to wyrazić. Długo zastanawiam się, szukam w głowie potrzebnych mi określeń, a im dłużej szukam, tym trudniej coś znaleźć. Trzeba jednak coś sobie przypomnieć, choćby słowa podobne, zbliżone znaczeniem do potrzebnych mi, choć nieprecyzjne. I odnajduję te słowa, które pozwalają mi wyrazić myśl. Muszę jeszcze, przed napisaniem, ułożyć z nich zdanie. Zaczynam je budować, wielokrotnie zmieniam, przestawiam słowa tak długo, aż wydaje mi się, że zdanie jest podobne do tych, które napotykałem w prawdziwych, normalnych książkach. A jak ciężko jest pisać! Przychodzi mi do głowy jakaś myśl, chcę choćby opisać ten czy inny moment z okresu po zranieniu, jego następstwa i początki. Udało się, mam myśl. Zaczynam szukać słów, aby ją wyrazić, jest jedno, jest i drugie, ale trzeciego, które jest mi potrzebne, w żaden sposób nie mogę sobie przypomnieć... Szukam... Chwileczkę! Znalazłem! Znalazłem!

Ale gdzię moja cała myśl?... Uleciała z pamięci! A gdzie są te dwa słowa, które z takim trudem odnalazłem? Też ich zapomniałem. I znowu zaczynam szukać w pamięci, szukam pomysłu, szukam odpowiednich słów (tych, które uprzednio już miałem), zapisuję wszystko na różnych kawałkach papieru, a później próbuję połączyć w jedną myśl, która jest wytworem uszkodzonego umysłu. A jakie to trudne... Bezustannie zapominam, o czym myślę, co piszę, gdzie się zatrzymałem, nie pamiętam niczego przez okres kilku minut... Z tego powodu przed przystąpieniem do pisania swojej książki musiałem początkowo robić masę notatek, wypisywałem różne oddzielne słowa, nazwy przedmiotów, rzeczy, zjawisk, pojęcia i pomysły, zapisywałem to wszystko, gdzie popadło i w momencie, kiedy tylko sobie je przypominałem.

Z zebranych w ten sposób słów, pojęć, myśli, notowanych na gazetach, kawałkach papieru, zaczynałem tworzyć swoją historię przegrupowując słowa, łącząc je w zdania, porównując je z tymi, które znajdują się w książkach, a dopiero potem zapisywałem w zeszycie swą opowieść o historii choroby, w zgodzie z moimi myślami i zamierzeniami...

Kiedy już wydaje mi się, że prawie mam potrzebne mi zdanie, zapisuję je (początkowo na karteczkach, gazecie czy brulionie), a utwierdziwszy się w przeświadczeniu, że zdanie to da się przeczytać, wpisuję je do zeszytu. Potem buduję następne, wielokrotnie odczytując to, co napisałem, chociaż czytanie sprawia mi olbrzymią trudność. Trudno jest mi czytać własne pismo, a to dlatego, że jestem zmuszony czytać każdą literę oddzielnie, chociaż uprzednio automatycznie i szybko sam je napisałem.

W ten sposób udało mi się napisać kilka zdań, ale dalej nie mogę pisać dopóty, dopóki nie przeczytam

95