bio2

Wszystkie monocukry wykazują właściwości redukujące związane z obecnością wolnej grupy karbonylowej. Redukcja jest mało specyficzna, ale może być wykorzystana do stwierdzenia obecności cukru i jego oznaczenia. W środowisku zasadowym cukry redukują jony Cu²⁺ do Cu¹⁺ (metoda Fehlinga, Nelsona, Barfoeda, Benedicta), żelazicyjanek (żółty) do żelazocyjanku (bezbarwny) (metoda Fujita, Iwatake) i inne.

Metoda Nelsona:

Cukier redukuje jon miedziowy Cu²⁺ do jonu miedziawego Cu¹⁺ (pomarańczowy). Ten redukuje kwas arseno-molibdenowy. Powstaje niebieski mieszany tlenek molibdenu i wydziela się CO2. Do odczytania wyniku niezbędna jest krzywa standardowa.

Utlenowanie cukru polega na odwodorowaniu grupy karbonylowej i utworzeniu kwasu aldonowego, który jest dalej utleniany.

Z innych właściwości cukrów wykorzystuje się ich zdolność do skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego. Kąt skręcania mierzony jest polarymetrycznie, a jego wielkość jest charakterystycznie dla poszczególnych monocukrów.

Ogrzewanie cukrów z kwasami stężonymi prowadzi do ich odwodnienia i cyklizacji.. Powstają pochodne: furfural (z pentoz) i 5-hydroksymetylo-furfural (z heksoz), które tworzą z fenolami barwne produkty kondensacji i sa podstawą wielu metod identyfikacji cukrów. Pozwala to tez odróżnić pentozy od heksoz.

Oznaczenie glukozy we krwi:

W enzymatycznym oznaczeniu glukozy we krwi stosuje się 2 reakcje:

1.    Glukoza + O2 + H2O = (enzym oksydaza glukozowa, tzw. GOD) = kwas glukonowy

+ H2O2

2.    2H2O2 + fenol+ 4-amino-antypiryna =(peroksydaza glukozowa, tzw. POD) = 4-(p-benzochinonomonoimino)-fenazon + 4H2O

Natężenie 4-(p-benzochinonomonoimino)-fenazonu jest proporcjonalne o stężenia glukozy. Po zakończeniu reakcji (w 37st. Celsjusza) odczytuje się wartość absorbancji próby badanej i wzorcowej wobec próby ślepej, przy długości fali = 500 nm.

C- Ap_róby badanej/Apróby wzorcowej X Cpróby wzorcowej

Wartość prawidłowa (surowicza, osocze):

-noworodki 2,8-4,4,mmol/L (50-80 mg%)

-dzieci 3,9-5,8 mmol/L (70-105 mg%)