bordwell6
7

263

MonUł (t|#r

Jal--¹---j- 10 jcg---1— głównym rrlnn itiii mu jest uzyskanie ri^irfrłrr^T^,:

czasu i akcji w Łagodnym przepływie od ujęcia do ujęcia Wszystkie mcifjiwdri moaok jakie do tj pory omówiliśmy, są dostosowane do tego właśnie celu. fV> pierwsae. zadiowioa jest    pdcM

między ujęciami, fostacic ^ ziównowaionc i symctr>ąjuiie mgynksaapoc w Ładne, a i.drdrir—snuarp oświetlenia pozostaje scala. Akcja zazwyczaj zajmuje centralną strefę ekranu.

Bo drugie, rytm montażu jcac zwykle uzależniony od odlcgłnśo lumery w danym ujęciu. Ujęcia w planie ogólnym pozostają na ekranie dłużej niż ujęcia w pŁanie średnim, a te z kolei są widoouz dłużej niż zbliżenia. Założenie jest bowiem takie, że widz potrzebuje więcej czasu na ogarnięcie tego ujęcia, które zawiera więcej szczegółów. Co prawda w scenach akcji - np. z roapcicgrarnidąrywi "K ogniem w Pukach — często mamy do czynienia z przyspieszonym rytmem montażu, jednak ogólna zasada jest taka. że im bliżej lumera. tym krótsze ujęcie, jako że styl ciągły ma za    prsnlnauii*

historię, można powiedzieć, że montaż wspiera narracyjną ciągłość przede wszystkim p-p*-r kontrolowanie czasu i przestrzeni.

Ciągłość przestrzenna: system 180°

W stylu ciągłym przestrzeń sceny konstruowana jest wzdłuż tego. co nazywamy osią akcji. Unią centralną lub linią 180°. Zakłada się. że akcja sceny — spacerująca osoba, dwoje rozmawiających ludzi, pędzący szosą samochód - powinna mieć miejsce wzdłuż jasno okręconego wektora. Ta oś akcji