BUW 1 (247) [1024x768]

W szkole podstawowej i gimnazjum me byłem zbyt łubiany, alo pod ko-nicc liceum miałem już grupkę przyjaciół, z którymi czułem się szczęśliwy. Zawsze dobrze się uczyłem.

Byłem nieśmiałym dzieckiem, bałem się odrzucenia, ale czy to coś wy. jąikowego? W szkole średniej zauważyłem, źc czasami popadam w dziw. ny nastrój, lecz myślałem, żc to normalne u nastolatka. W drugiej klasie miałem dziwną pewność, że któregoś dnia budynek szkolny (mniej więcej stuletni) się zawali. Pamiętam, że codziennie musiałem walczyć 2 nieokreślonym lękiem. Wiedziałem, że to dość niezwykłe, i poczułem ulgę, kiedy po miesiącu wszystko się uspokoiło.

Porem poszedłem na studia i byłem nieziemsko szczęśliwy. Poznałem ludzi, którzy do dzisiaj są moimi przyjaciółmi. Uczyłem się i bawiłem, doświadczyłem wielu nowych uczuć i poszerzyłem swoje horyzonty myślowe. Czasem, kiedy zostawałem sam, czułem się porzucony; to nie był zwykły smutek samotności, 1 ecz prawdziwy strach. Miąłem wielu przyjaciół 1 wystarczyło odwiedzić któregoś z nich, żeby rozproszyć ten smutek. Potem uzyskałem .dyplom z języka angielskiego i zostałem pisarzem. Przez kilka lat mieszkałem >v Londynie. Miałem wielu znajomych, kilka razy byłem zakochany. Prowadziłem spokojne życie i cieszę się z tego.

Kiedy pojawia się duża depresjo, człowiek zaczyna spoglądać wstecz w poszukiwaniu jej korzeni. Zastanawia się, skąd się wzięła. Czy zawsze mu towarzyszyła, ukryta tuż pod powierzchnią codzienności, ozy też przyszła nagle Jak zatrucie pokarmowe? Poświęciłem wiele miesięcy na sporządzenie katalogu wszystkich trudności, których doznałem od pierwszych chwil życia. Rodziłem się pośladkami do przodu; wielu autorów uważa, że taki poród to traumatyczne wydarzenie. Jestem dyslektykiem, ale moja matka wcześnie to zauważyła i od drugiego roku życia uczyła mnie, jak mogę sobie z tym radzić, dzięki czemu dyslcksja nigdy nie była dla mnie źródłem problemów. Od dziecka dużo mówiłem, ale miałem słabą koordynację ruchową. Kiedy spytałem mamę o moje najwcześniejsze traumatyczne przeżycia, odparła, że łatwo nauczyłem się mówić, ale czynności motoryczne opanowałem późno, długo miałem kłopoty z utrzymywaniem równowagi i późno nauczyłem .się chodzić. Mama powiedziała, że często się przewracałem i trzeba mnie było nieustannie zachęcać, żebym wstawał. W szkole podstawowej nie byłem wysportowany i nie cieszyłem się sympatią rówieśników. Oczywiście cierpiałem z tego powodu, ale zawsze miałem kilku kolegów. Lubiłem dorosłych i byłem przez nich łubiany.

Mam wiele dziwnych, nieuporządkowanych wspomnień z wczesnego dzieciństwa — prawie wszystkie są radosne. Tcrapculka. z którą spotka-

■

ton się tylko raz, powicduulit mv. te kilka bladych, bardzo wczesnych obrazów nasuwa podejrzenie, /.c mogłem być w dziedftit^e^l(drayily* wany seksualnie, nie nie udało mi się przypomnieć sobie nic, co by po-twicrdzalo ten domysł. Nawet jcAli cdi podobnego miało miejsce,-nić mogło to być nic dramatycznego, bo byłem zadbanym dzieckiem i rodzice ‘z pewnością zauważyliby Zadrapania czy siniaki lob nagłą zmianą w moim zachowaniu. Pamiętam tylko jedną dziwną sytuację; miałem sześć lat, byłem w wakacje na Obozie i nagle poczułem irracjonalny lęk. Pomięć podsuwana wyminą sytuncję: na pagórku znajduje się kort tenisowy. pawilon jadalni jest rot prawo ode mnie, sto pięćdziesiąt'metrów dalej rośnie olbrzymi dąb, pod: którym siadaliśmy, żeby słuchać różnych opowieści. Nagle poczułem śłę jak sparaliżowany. Byłem przekonany, że teraz albo później przytrafi mi.się coś okropnego, co przesądzi o mojej przyszłości. Dotąd czułem, że moje życic jest oparte na solidnym grancie, który teraz zmienił się w podłoże miękkie i sprężyste, a ja zacząłem siępo nim śi^gać. Kiedy stałem nieruchomo. wszystko było w porządku, nle gdybym się poruszył, znalazłbym się w niebezpieczeństwie. Grałem, że to,W    linnSp, w lewaezy przed siebie, jest-bardzo ważne, ale

nie miąłem pojęcia, który kierunek przyniesie mi wybawienie, choćby tymczasowe. Na szczęście w tej dziwnej chwili podszedł do mnie wychowa wca.póWiędzlął, że powinieneihjużbyónnbasęnic, i-nastrój prysł, ale nazaw$ze.]TOZ05tohw    nadzieję, żcnic podobnego

mi się więcej nic przydarzy.

Podobno takie rzeczy przytrafiają się małym dzieciom. Niepokój egzystencjalny u do rosłych bywa bolesny i nacechowany nadnaturalną samoświadomością, nie pierwsze doświadczenie kruchości ludzkiego bytu, pietwsze- przeczucie -własnej Skortczoności jest druzgocące i upajające Zarazem; Widziałcm.jak przeżywały je rhóje dzieci chrzestne i mój bratanek. Okazałbym się niepoprawnym romantykiem, a może nawet głupcem) .gdybym twierdził, że w lipcu 1969 roku na obozie nad jeziorem Grant zrozumiałem, iż pewnego dnia umrę; a jednak bez żadnej namacalnej'przyczyny potknąłem' się wtedy o przeczucie własnej'podatności na zranienie i o świadomość faktu, że mol rodzice nie są panami świata, me decydują o_; wszystkim i mnie też się to nigdy nie udo. Zawsze miałem słabą pamięć. Po tamtym zaskakującym incydencie zacząłem się bać tego, żc z każdą mijającą chwilą wielo tracę* Odtąd co wieczór, leżąc w łóżku prccd snem, próbowałem sobie przypomnieć wszystko, co zdarzyło się w ciągu dnia, żeby zachować to w pamięci. Odczuwałem ebąó gromadzenia niematerialnych dóbr.. Zacząłem ogromnie cenió pocałunki; które do-

41