i natychmiast wąchać u wylotu szyjki butelki w celu stwierdzenia, czy występuje zapach siarkowodoru. W przypadku jego obecności określić intensywność zapachu, podając, czy jest on:
• Bardzo słaby,
• Wyraźny,
• Bardzo silny.
Test polega na obserwacji intensywności „burzenia się” próbki gleby wskutek wydzielania się di tlenku węgla w wyniku reakcji węglanów z kwasem chlorowodorowym.
2 buteleczki z korkiem szlifowym
Kwas chlorowodorowy (solny) (d=l,19), roztwór (1+3)
W buteleczce umieścić około 20 ml próbki gleby i dodać około 10 ml kwasu chlorowodorowego. Niezwłocznie obserwować intensywność burzenia się zawartości butelki i na tej podstawie w przybliżeniu określić procentową zawartość węglanu wapnia, posługując się następującym kluczem:
Brak CaCC>3 lub poniżej 1% - burzenie nie występuje,
1-3% CaC03 |
- słabe burzenie, |
3-5% CaC03 |
- silne i krótkotrwałe burzenie, |
Powyżej 5% CaC03 |
- silne i długotrwałe burzenie |
IV. Wykonanie oznaczenia pH | |
1. Aparatura i szkło |
Pehametr bateryjny z elektrodą szklaną (pomiarową) i nasyconą elektrodą kalomelową (odniesienia) lub elektrodą kombinowaną.
a. Roztwór chlorku potasu, c (KC1) = 1 mol/dm3. W kolbie pomiarowej o
pojemności 1 1 rozpuścić 74,5 g chlorku potasu w wodzie, uzupełnić do kreski i wymieszać.
2