przywiedzenie - 5°, a w przenoszonej odwiedzenie - 5°. Pochylenie miednicy wymusza zgięcie kolana, aby nie zaczepiać stopą o podłoże. Dzięki pochyleniu miednicy unoszenie środka ciężkości zostaje zredukowane do minimum.
Miednicę przed większym opadaniem zabezpiecza napięcie m. pośladkowego średniego po stronie przeciwnej, który pełni rolę ważnego stabilizatora. Jeżeli jest on siłowo niewydolny, miednica bardziej opada, wielkości kątów przywodzenia i odwodzenia w stawach biodrowych wzrastają, co określa się mianem objawu Trendelenburga.
3) Wyznacznik trzeci - skręt miednicy w płaszczyźnie poprzecznej.
Określa prawidłowe ustawienie miednicy i stawów biodrowych w płaszczyźnie poprzecznej, w fazie podwójnego podparcia. Miednica rotuje się wokół osi długiej głównej ciała ku przodowi w stronę kd rozpoczynającej podparcie i jednocześnie ku tyłowi w stronę kończyny zakrocznej. Rotacja ta w obie strony wynosi po 5C i o taką samą wartość muszą zrolować się oba stawy biodrowe - kończyna wykroczna jest zrotowana na zewnątrz, a zakroczna do wewnątrz. Skręcenie miednicy wydłuża krok.
4) Wyznacznik czwarty - zgięcie kolana w fazie podporu.
Określa wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego kończyny podporowej w podfazie stopa płasko i podfazie obciążenia właściwego. Wynosi on ok. 20-15°. Jakie ustawienie pozwala na chód z minimalną amplitudą wychyleń środka ciężkości w górę i w dół, zbliżając linię, po której się porusza do linii prostej.
5) Wyznacznik piąty - skrócenie czynnościowe kd przenoszonej.
Określa wymaganą wielkość skrócenie czynnościowego kd w fazie przenoszenia w sytuacji, w której oś poprzeczna stawu skokowo-goleniowego mija płaszczyzną czołową, główną ciała. Kd przenoszona porusza się do przodu dokładnie w płaszczyźnie strzałkowej przeprowadzonej przez staw biodrowy. Miednica po tej stronie lekko opada (wyznacznik drugi), co wymaga znacznego pozornego skrócenia kd, aby „zmieściła się” pod miednicą. To skrócenie odbywa się w stawach: biodrowym, kolanowym i skokowo-goleniowym, ale największe jest w stawie kolanowym (65°).
6) Wyznacznik szósty - ruchy stawu skokowo-goleniowego.
Określa zakresy ruchów w stawie skokowo-goleniowym w płaszczyźnie strzałkowej. Gdy pięta nogi wykrocznej styka się z podłożem, stopa jest w ustawieniu pośrednim, potem zgina się podeszwowo - 15° (podfaza „stopa płasko'’), potem następuje jej wyprost - 2-3° (podfaza obciążenie właściwe) i 15° (oderwanie pięty od podłoża), a potem zgina się podeszwowo (podfaza oderwanie palucha od podłoża). W fazie przenoszenia stopa jest cały czas w ustawieniu pośrednim.
7) Wyznacznik siódmy - długościowy IZOMETRIA
Kroki obu kończyn mają jednakową długość. Skracanie kroku przez jedną kończynę powoduje tzw. chód utykający, który jest m. in. wynikiem bolesności albo ograniczonych zakresów ruchu w stawach Skrajną odmianą takiego kroku jest marsz krokiem dostawnym, w którym chora kd jest wystawiana w przód a zdrowa jest do niej dostawiana.
8) Wyznacznik ósmy - czasowy IZOCHRONIA
Czas obciążania obu kończyn jest jednakowy. W chodzie patologicznym, najczęściej z powodu bolesności jednej z kkd, często obserwuje się tendencję do „przeskakiwania” nad niesprawną kd. Następuje wydłużenie fazy podporu kd zdrowej, aby przygotować starannie chorą do kontaktu z podłożem, po czym bardzo szybko, często przy współruchach tułowia i kkd, następuje ponowne postawienie kd zdrowej. Najczęściej towarzyszy temu skrócenie kroków.
9) Wyznacznik dziewiąty - koordynacyjny IZOTONIA
Polega na prawidłowej koordynacji ruchów kkg i tułowia z pracą kkd. Prawidłowo wykrokowi jednej kd towarzyszy wysunięcie do przodu przeciwnej kg i rotacja tułowia w stronę kd wykrocznej.
Właściwa długość kroku:
1) całkowity wyprost w stawie kolanowym w trakcie wymachu kd;
2) całkowity wyprost stawu kolanowego po przeciwnej stronie w fazie podporu;
3) odpowiedni zakres zgięcia w stawie biodrowym kd przenoszonej;
4) odpowiedni zakres wyprostu w stawie biodrowym po przeciwnej stronie (w fazie podporu);
5) rotacja miednicy w płaszczyźnie poprzecznej;
6) wzrost.