--•> —j—uwiozła zana-jv
do Concybeds, fortu znajdującego się na wzgórzu Hay Feli SI jąc je do wykorzystania przez mieszkańców Kendal, „z |<,’ÓP0Z%H jedyny kontakt w trakcie trwania epidemii”. yrni tyl l,
Nie znaleźliśmy żadnych śladów obecności dżumy w KeswieP . B noc od Lakę District, jednak Bames, miejscowy historyk, zrelacion^ w 1891 roku: 'Sj
W Keswick panował zwyczaj, iż w trakcie szaleństwa zarazy, a względu na obawy przed zarażeniem, nie odbywały się żadne jar-marki, a ludność z dolin przynosiła tkaniny i przędzę na duży kamień dobrze widoczny z Armboth Feli, gdzie okresowo dokonywana® transakcji z kupcami. Mr. J. Fisher z Crosthwaite słyszał, jak starsi mówili, że w czasach zarazy w Keswick ludność wiejska przycho-; I dziła do „Cuddy Beck”, lecz nie przekraczała strumienia. Pieniądze I wkładali do wody, a towary zostawiali na drodze, aby mieszkańcowi Keswick mogli je zabrać”.
Poważna epidemia pojawiła się tylko w dużych miastach handlowyćfc .11 Analiza ksiąg parafialnych w małej parafii Eden Valley wykazała, że ofiar epidemii było niewiele. Potwierdza to nasze podejrzenia, że w pełni roz- j winięta choroba występowała w społecznościach o pewnej mimmalapM wielkości, jak np. większe aglomeracje miejskie będące centrami ■ scowego handlu, regularnie odwiedzane przez poganiaczy bydła i han- j dlarzy wełną Wełną co prawda słabej jakości, stanowiła istotny produkt ■ wytwarzany w Eden Valley.
W Warcop (wiosce odległej o 23 kilometry na południowy wschód Penrith) choroba ograniczyła się do małego obszaru i dotknęła tylko jedną I rodzinę. Adam Moose i jego dwoje dzieci zmarli na zarazę 19 paździenula
1597 roku. 4 listopada Margaret Moose i Agnes Lancaster zostały pocho-1 wane na dziedzińcu przyklasztornym. Następne pogrzeby odnotowano 251 maja 1598 roku (prawdopodobnie nowy wybuch dżumy), kiedy Richard! Lancaster wraz z toną „zmarli, jak przypuszczano, na dżumę i zostali pochowani na własnym dziedzińcu w Blatame”. Następny wpis z 6 czerwca
1598 roku stwierdza: „Zmarł Thomas, syn Richarda Lancastera z Bletame stodołę, w której umarł, spalono, a ciało zakopano”. Chociaż nie podaje się tu dżumy jako przyczyny śmierci, konieczność oczyszczenia przez ogień implikuje wystąpienie bardzo zaraźliwej i budzącej obawy choroby
W księgach parafialnych w Penrith zapisano, że zaraza pojawiła się też w Appleby w Eden Valley i wydaje się, że był to poważny atak choroby, ogarniający też Kendal i Carlisie. Początek pandemii był najwidoczniej opóźniony, a infekcja została prawdopodobnie ponownie przyniesiona z Richmond.
Choroba ostatecznie przeniosła się na północ od Carlisie, docierając zimą 1598 roku do Dumfnes w Szkocji. Wybuch epidemii miał negatywny wpływ na handel, zaczęło brakować żywności; dwóch mężczyzn wysłanych z Dumfries do Galloway zostało zatrzymanych w Wigton, gdzie żądano od nich odszkodowania za przyprowadzenie 38 sztuk chudego bydła.
Cierpienia ofiar epidemii
Nie natrafiliśmy na żaden ślad ofiar dżumy w Penrith czy Carlisie, lecz Richard Leake, „głosiciel słowa Bożego w Killington w baronostwie Kendall i hrabstwie Westmerland”, wygłaszając tzw. kazania o dżumie w 1598 i 1599 roku, powiedział;
Cieszy to Boga, że w ostatnich dwóch latach pokazał naszemu hrabstwu (w jego północnej części) swą władzę, rozdrażniony naszymi rozlicznymi, ogromnymi grzechami; zesłał na nas choroby, gorączkę, krwotoki, a na koniec najstraszniejszą chorobę - dżumę, wymierzoną przeciw wielu. Wstrząsnął całym naszym hrabstwem. Aczkolwiek ani ja, ani żadna osoba pozostająca pod moją opieką nie została zarażona, zapytajmy siebie, czy w głębi naszych grzesznych serc nie jesteśmy winni.
Ofiary cierpiały, trawione wysoką gorączką, po której następowały „krwotoki" o nieznanym źródle pochodzenia. Jesteśmy pewni, że odpowiadała za nie ta sama choroba zakaźna, która wywołała tyle epidemii w Europie.
Profil seryjnego mordercy
Jak wyglądał obraz typowej, nienasyconej epidemii na prowincji? Dżuma początkowo zaatakowała większe miasta na wschodzie, takie jak Newcastle czy Durham, omijając prawdopodobnie mniejsze miasteczka handlowe.