CCF20121101003

Siła wypadkowa G, działająca na każdy przedmiot materiainy znajdujący się na Ziemi, jest wektorową różnicą dwóch sił, a mianowicie:

— >

—    siły przyciągania grawitacyjnego (newtonowskiego) F w kierunku środka ciężkości Ziemi;

—    siły odśrodkowej P, wynikającej z ruchu obrotowego Ziemi

i

Siłę G nazywamy siłą ciężkości lub silą przyciągania ziemskiego.

Ruch ciała swobodnie spadającego odbywa się pod wpływem siły, z jaką Ziemia przyciąga to ciało. Łatwo możemy stwierdzić, że ciało swobodnie spadające porusza się coraz szybciej, tzn. doznaje przyspieszenia. Przyspieszenie, jakiego doznaje ciało spadające swobodnie w próżni pod -wpływem siły ciężkości, nosi nazwę przyspieszenia siły ciężkości lub przyspieszenia ziemskiego i oznaczane jest literą g.

G = mg,    Według drugiego prawa Newtona siła przyciągania jest rów-

gdziej^

na iloczynowi masy i przyspieszenia (F = ma), czyli:

G — siła ciężkości; g — przyspieszenie ziemskie.

Jeżeli masa m będzie jednostkowa (w układzie CGS — 1 g), to siła działająca na nią będzie liczbowo równa przyspieszeniu siły ciężkości g i nazywamy ją wówczas natężeniem siły ciężkości, czyli:

G = mg, ,

G m

Liczbowe wartości natężenia — i przyspieszenia g są sobie

m

równe, a ich kierunki są zgodne.

Siłę stałą, wywieraną przez Ziemię na każde ciało pionowo w dół, przyjęto w nauce nazywać ciężarem (Q) tego ciała. Wobec tego otrzymujemy:

Q = mg.

Jeżeli masa m będzie jednostkowa, to wówczas siła działająca na nią będzie równa po prostu przyspieszeniu g, czyli:

Q = g.

W dalszym ciągu natężenie siły ciężkości będziemy oznaczać jako g i nazywać po pr.ostu siłą ciężkości. Jest to wielkość wektorowa skierowana ku środkowi Ziemi.

Wokoło Ziemi rozciąga się więc przestrzeń, w której na wszystkie ciała działa siła ciężkości skierowana ku środkowi Ziemi.