CCF20130303004

W lecznictwie zwierząt znaiduia zastosowanie nasteouiace aruDV leków moczopędnych:		1. Diuretyki osmotyczne
		Odznaczają się one słabym działaniem
1. Diuretyki osmotyczne		moczopędnym i są farmakologicznie obojętne. Dla wywołania działania
2. Inhibitory dehydratazy węglanowej		moczopędnego leki te muszą być
3. Pochodne tiazydowe		podawane w stężeniach
4. Diuretyki „pętlowe”		przekraczających maksymalną zdolność
5. Leki moczopędne oszczędzające potas		ich wchłaniania zwrotnego w kanalikach
6. Substancje wpływające na poziom lub		nerkowych.
działanie wazopresyny		np. mannitol (mannitol, mannit),
7.    Leki zwiększające przesączanie kłębuszkowe 8.    Inne leki zwiększające diurezę		mocznik, sorbitol glukoza 40%)

2. Inhibitory dehydratazy
wealanowei		np. acetazolamid (diamox, dazamide, diuramid) propazolamid, metozolamid
Leki te hamują działanie enzymu: anhydraza węglanowa odpowiedzialną za przeprowadzanie w nerkach reakcji wody z dwutlenkiem węgla (C02) w wyniku której powstaje kwas węglowy dysocjujący do jonu
wodorowego i anionu wodorowęglanu (HC03-).
Powoduje to zmniejszenie wytwarzania jonów H+ w
komórkach nabłonka kanalika nerkowego.		t\
Zmniejsza to jego wydalanie do światła kanalika.		•“T ^ jf
Jony wodorowe są w cewce bliższej wydalane drogą		^2"'^n! -mm
antypodową z jonami sodu.
Zahamowanie wypływu jonów H+ (spowodowane przez
działanie leków z tej grupy) powoduje spadek napływu		..
jonów Na+ do komórki, a zatem spadek resorpcji wody.		-]Ą.. .. ■ . p . •m % ” ' -