DSC00641

I ^rVly %

ky*

k,

kia

fa-

to

r

ki

3

I

imerakcpotuzmu symboticznego. będącej przedmiotem «Ufi»ejrz#gd opracowania (Hałas 1999), a która przekształca nie tyłku iocj<ik»0f' ale i teorię komunikacji społeczne) (Criffin 2003:71M6', Mę€k* 1996:37-40*.

Semiotyka nie jest dyscypliną ostatecznie ukonstytuowaną i byc może nigdy taką nie będzie. Wyróżnia się jej rozmaite nurty biorące początek we wspólnym problemie semiotycznym - problemie znaczenia. znaku i interpretacji. Zagadnienie znaczenia pojawia się w bardzo różnych kontekstach, ma szeroki i różnorodny sens. »tąd całkowite określenie jego treści jest rzeczą właściwie niemożliwą (Buczyńska-Garewicz 1975:51). Ogólnie określa się tym mianem zespól funkcji, jakie spełnia znak: przedstawianie, komunikowanie, wyrażanie i oddziaływanie (Stępień 1980:132). Przed rozwojem teorii znaczenia jako użycia języka (Ludwig Wittgenstein, John Austin. John Searte) dość rzadko wyraźnie określano znaczenie jako stosunek społeczny między porozumiewającymi się i działającymi ludźmi (Maberma* 1999:460), choć prace Charlesa Morrisa skłaniały do stwierdzenia, że

(...) są to swoiste stosunki między wszystkimi elementami sytuacji znakowej, między porozumiewającymi się ludźmi, między ludźmi a rzeczywistością, między ludźmi a znakiem, między znakiem a rzeczy-wistością. między znakiem a innymi znakami systemu (Schaff 1960:377).

Stosunki te leżą na różnych płaszczyznach. Żaden z nich nie może być jednak wyizolowany i analizowany osobno jako podstawowy, roszcząc pretensje do rozwiązania problemu znaczenia. Na stanowisku, iż znaczenie nie ogranicza się do znaczenia wyrażeń, a nawet jako takie pozostaje w związku z aktywnością i działaniem, stanęła w sposób najbardziej radykalny amerykańska filozofia pragmatyzmu (Buczyńska-Garewicz 1975:51). Oryginalna, pragmatyczna koncepcja znaczenia przyniosła szczególne konsekwencje dla socjologii, tworząc zręby interakcjonizmu symbolicznego. Fakt, że znaczenie należy również do sfery ludzkiego działania i że w związku