DSC00060

73. ZtspOt natrfctw 463

sesYjno-fcorapulsyjne oraz epizodyczny przebieg objawów. Do czynników dających niekorzystne rokowanie należą: wczesny początek zachorowania, konieczność hospnab-sxń. towarzyszące objawy depresyjne, obecność nastawienia urojeniowego, zaakceptowanie objawów przez chorego oraz nasilone zaburzenia osobowości.

6. Postępowanie terapeutyczne

Lecenie zespołu natręctw stanowiło zawsze wielki problem terapeutyczny w psychiatrii. Tradycyjne metody psychoterapii okazały się całkowicie nieskuteczne. Również leki netuoleptyczne, przcciwdeprcsyjne i anksjoli tyczne wprowadzone w latach 50 i 60. nić dawały spodziewanego efektu. Nieskuteczna okazała się również terapia elektro-wstrząsowa. W niektórych krajach próbowano stosować zabiegi psychoehirurgicznc.

: częściowym tylko powodzeniem. W Polsce u części pacjentów uzyskiwano poprawę kliniczną po leczeniu za pomocą serii śpiączek atropinowych, która to metoda terapeu-tyczna została opracowana w latach 60. przez psychiatrów z ośrodka gdańskiego.

Przełomem w zakresie farmakologicznego leczenia zespołu natręctw stało się wy-kannie przez ldinkystów hiszpańskich w końcu lat 60. w tej chorobie korzystnego działania klomiprominy - tró]pierśdemowcgo leku pt2£riwdeprcsyjncgo o preferencyjnym działaniu hamującym wychwyt zwrotny serotoniny. Dopiero jednak w latach 80 i tylko w Europie (w USA klomipramina została zarejestrowana w roku 1991) lek ten powoli zyskiwał uznanie jako środek pierwszego rzutu w leczeniu zespołu natręctw. Kolejne możliwości terapeutyczne w leczeniu tego zespołu uzyskano w łatach 90., wprowadzając do szerokiego użyda selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) Obecnie uważa się, że za kliniczne działanie „przedwobsesyjne" wymienionych leków poecrwdepresyjnych jest odpowiedzialny głównie ich mechanizm seto-toninerpczny (hamowanie transportera serotoniny}.

W leczeniu zespołu natręctw kłomipraminę oraz leki z grupy 5SR1 stosuje się w dawkach wyższych niż w zaburzeniach depresyjnych (klomipraminę do 300 mg'do-bęł, a efekt terapeutyczny występuje później - często dopiero po 8-10 tygodniach leczenia. U części chorych klomipramina, zwłaszcza stosowana w wyższych dawkach, wywołuje objawy niepożądane, podobnie jak inne leki z grupy TLPD, co może być przyczyną przerywania kuracji. W ciężkich zespołach natręctw opisywano lepsze wyniki przy zastosowaniu klomiprominy we wlewie dożylnym.

Fluwoksamina była pierwszym wprowadzonym do terapii OCD Ickiem : grupy SSRI. Badania wykazały jednakową skuteczność terapeutyczną stosowania fluwoksa-miny i klomipraminy, jednak objawy niepożądane podawania pierwszej) z tych Icków* My istotnie mniejsze. Podobnie jak w przypadku klomipraminy, zaleca się dawki fiu-wojsaminy wyższe niż w leczeniu zespołów depresyjnych - do 200-300 mg/dobę Fiu* obetyna jest stosowana z dobrym efektem w leczeniu zespołu natręctw, w dawkach 40-60 mg/dobę, natomiast obserwowane objawy uboczne charakterystyczne dla SSRI - nudności, wymioty i bóle głowy, a także niepokój i bezsenność - występują częścią niż w przypadku innych leków z tej grupy. Sertralina w widu badaniach wykazuje wy* •oką skuteczność terapeutyczną, podobną w dawkach niskich (50 mg/dobę) i wysokich (200 mg/dobę), przy stosunkowo mniejszej skuteczności w dawce pośredniej. Paroksc* tyra- odznacza się dobrym efektem terapeutycznym w leczeniu OCD, w dawce 40-60