DSC03439 2

do wysokości 35 m. Kora na pniach chropowata, szara. Liście średniej długości (50—60 cm), złożone z 11—19 listków, od spodu omszone, brzegi liści ostro piłkowane. Na ogonkach liściowych lepkie, gruczołowe włoski. Kwiatostany męskie (kotki) długości 8—12 cm. Kwiaty żeńskie zebrane po 2—6 w długie grona. Kwitną w maju. Owoce walcowate, lekko wydłużone, po 2—6 w gronie, lepkie, długości 4—7 cm. Skorupa gruba, twarda, ostro zakończona, głęboko, nieregularnie bruzdowana, z dwoma przegrodami. Drzewo zupełnie wytrzymałe na mróz. Często spotykane w parkach i ogrodach. W Stanach Zjednoczonych uprawia się kilka odmian tego gatunku.

Orzech mandżurski (Juglans mandshurica Maxim.). Gatunek wschodnioazjatycki. Rośnie dziko w Mandżurii i nad Amurem. Drzewo dość duże, do 25 m. Kora pnia ciemna, u młodych drzew jasnoszara. Liście długie lub bardzo długie (do 1 m), złożone z 11—21 listków. Listki z wierzchu nagie, od spodu silnie omszone i pokryte włoskami gruczołowymi. Kwiatostany męskie długości do 10 cm. Pręciki dość liczne. Kwiaty żeńskie po 5—10 w gronach na owłosionej osi. Kwitnie w pierwszej połowie czerwca. Owoce kuliste lub jajowate, z grubą, mięsistą okrywą. Skorupa gruba, kanciasta, z 8 wyraźnymi kantami, o 2 przegrodach. Jądro małe i trudne do wydobycia. Drzewo głównie parkowe. Ze względu na dużą wytrzymałość na niskie temperatury może mieć zastosowanie jako podkładka dla orzecha włoskiego oraz jako materiał hodowlany.

Orzech japoński (Juglans sieboldiana Maxim.). Pochodzi ze środkowej Japonii. Drzewa dorastają do 20 m. Tworzą szeroką, silnie rozgałęzioną koronę. Kora na pniu i konarach gładka, szara. Liście bardzo długie (do 1 m), złożone z 11—17 listków silnie omszonych. Kwiaty męskie długie (do 25 cm), żeńskie po 10—20 w gronach. Owoce kuliste, z lepką, brunatnożółtą okrywą. Skorupa gruba, o wystających żebrach, ostro zakończona (rys. 7.2). Jądro małe, słodkie, smaczne. W uprawie znana jest jedna odmiana tego gatunku jgi J. s. var. cordiformis Maxim. Drzewo wytrzymałe na niskie