DSC05707

1'uUr Uarykn

ęX'ż drudzy sUcyją chętniej odwozili.

Hot Jml s t r*j Kc4>’^‘    KuX[lowski]

Owo sam.

R o t [m i s t r z]

Przywleczcie go cicho Haw na pośrzód. Mzie tu Szoltysowi licho.

Jakei go kochaneczka jego rozmarzyła,

Sie poczułby, choćby go jego sama biła!

E-. pomyślcie cokolwiek, jakcścic cnotliwi (Bo ja wiem. żeście na te krotochwile chciwi),

Jaka by z nim wystrychnąć sobie komedy ją,

Co by pomniał, że woził żołnierzom stacyją.

P i j a [n o w s k i]

Ja rozumiem, żeby nas nabarziej uśmieszył I po naszych niewczasiech nalepiej ucieszył, Kiedybyśmy spętali, jak koniowi, nogi,

A miedzy dw^ra słomiane wrzucili go stogi,

A potym, zapaliwszy, wołali nań: „Bracie,

Gore! gore! Uciekaj, bije ogień na cię!”

O. mój Boże, toć by chciał ehłopowsko uciekać, Gdyby mu ogień począł ze wszech stron dopiekać; Skoroby mu dopiekło, to by go ratować,

Pewnie by za tę laskę pomniał nam dziękować, loć by nam masła, sadła, gomółek nawoził,

Ba, i siana dla koni, gdyby mu pogroził.

Rozumiejąc, że sie tam. upiwszy, obalił.

Gdzie był gumno sąsiedzkie zły człowiek zapalił.

Rrzujchowski]

Niezła rada. lecz przecię niebezpieczna zgoła, ^

Bo, strzeż Boże, gdyby sie zajęła stodoła »/

^ wu

U sąsiada którego, byłaby wieś w strachu.

Ba, mogłoby sie dostać i dworskiemu gmachu.

To by żart nie stał za to, co by było szkody:

Uchowaj, Boże, takiej każdego przygody!    ²⁷⁰

Ja bym radził, co będzie bez szkody wszelakiej I nabawi uciechy nas nie lada jakiej,

Utarszy trochę pieprzu abo też imbieru Wsypać w trąbkę zwinioną świeżego papieru I tak mu pomaluczku dmuchać w nozdrze obie (Jeno rychło, tym czasem by nie przyszedł k sobie). Boże mój! Toć chłopisko będzie kichał, kichał.

Aż będzie od wielkiego śmiechu człowiek zdychał.

M oc z[y g ębski]

Wie go diabeł, kędy by teraz szukać pieprzu;

Poczkaj jeno, wnet ja co najdę na cię, wieprzu! ²⁸⁰ Dostać raczej klaistru abo z lina skóry.

To mu tę prochownicę namaże z nas który,

Abo skórą obłoży; jak ten zły duch przyschnie,

Niżli brodę wyskubie, nieraz sobie wytchnie I pierwej ją wyszyple do jednego włosa,

Niżli z skóry obierze: azać mała kosa°

Ż y b u [r o w s k i]

Ba, lepiej ją napuścić abo przaśnym miodem I przywieść tu niedźwiedzia, zmorzonego głodem. Niechże mu z niej wyczesze te przemierzłe zgrzebi.

Hryc(zk o]

...    on

U biesa huba budet, jak pazury wlepi!

Ja bym zaś tak rozumiał; brodu mu ogolić Abo go obnażywszy mazicą nasmolić A pierzem go obsypać, rozpruwszy pierzynę,

I zanieść gdzie do boru jak dziką zwierzynę.