473
3. Cykoria
Najwłaściwsze jest przyoranie nawozów fosforowych i potasowych podczas orki jesiennej, szczególnie na glebach, na których nie zostaną wymyte do warstw głębszych. Gdy brak możliwości wniesienia nawozów fosforowych i potasowych w tym terminie, można je stosować wiosną po włókowaniu, a przed spulchnieniem przed-siewnym gleby. Ważne jest, aby masa nawozów była wymieszana z dużą masą gleby przynajmniej na 10-14 dni przed siewem. Gdy wilgotność gleby jest mała, zastosowanie nawozów bezpośrednio przed siewem nasion może spowodować wzrost stężenia roztworu glebowego, co uniemożliwia kiełkowanie nasion lub powoduje obumieranie wzeszłych siewek.
Wczesne terminy siewu zapewniają cykorii pożądany długi okres wegetacji, jednak wskutek występujących u nas często dłuższych okresów chłodów wiosennych wiele roślin cykorii tworzy w pierwszym roku wegetacji pędy kwiatowe (pośpiechy), co obniża plon i niweczy korzystny efekt wczesnego siewu. Dlatego też cykorię sieje się przeważnie w II połowie kwietnia, do końca I dekady maja. Dotychczas siewu cykorii dokonuje się siewnikami rzędowymi. Na głębokość 1-1,5 cm wysiewa się 4-5 kg niełupek na 1 ha, przeważnie z balastem, najlepiej organicznym, o ciężarze właściwym podobnym do ciężaru niełupek. Rozstawa rzędów 35-40 cm umożliwia zastosowanie pielników używanych w innych okopowych. Gdy do siewu i prac pielęgnacyjnych używa się ciągników, wtedy szerokość mię-dzyrzędzi zależy od rozstawu kół, a także od szerokości opon. W tym przypadku można stosować siew pasowo-rzędowy, pozostawiając dla przejścia kół szerokość międzyrzędzi 45 cm, a między pozostałymi rzędami - 30 cm.
Przyjmuje się, że w zależności od sposobu siewu i pielęgnacji powierzchnia przeznaczona dla jednej rośliny wynosi 30x15 lub 30x20 cm, bądź 40x10 lub 40x15 cm. Na powierzchniach zbyt dużych zwiększa się stopień dziuplowatości korzeni, na zbyt małych korzenie są za cienkie i długie, twarde, a często także rozwidlone, toteż ich zbiór i przerób jest utrudniony. Największe plony suchej masy korzeni cykorii uzyskuje się, gdy obsada roślin w końcowym okresie wegetacji wynosi 165-250 tys./ha (Lachowski, 1960). O wielkości powierzchni dla jednej rośliny decyduje także żyzność i wilgotność gleby. Na większych powierzchniach na glebach żyznych i wilgotnych zwiększają się rozmiary korzeni, liczba i wielkość liści, wzrasta dziuplowatość korzeni oraz maleje zawartość suchej masy i inuliny. Natomiast niekorzystna cecha, taka jak twardość, występuje częściej, gdy rośliny są mocno zagęszczone.