DSCF6197

■P

#51 “k.elcKmych owity j n nchronlc/nc. Aby pobucWf je do piacy. polrabny ty A*¹    impuls reerwuwy«celnego ukl.du ncrw_w%

___...*1 mii-tlllA iisvnchronic/nc charaklcry/ują się zwiclokr™

W 85

mięśnie pośrednie grzbietowo-brzuszne

podłużne grzbietowe

Entomologio og^L

-JLu    s™® Nfinil

mianie asynchroniczne charakteryzują się zwiclok^ I,,’,,, reakcją na każdą podnietę nerwową. Częstotliwość skur^ "    _z właściwości samych mięsni, jak i / hudowy całegoŁ

i'iłięśniowo-s/kielelowego owadów. Na ogól szkieletowe mięś_ni( owadów, niektóre tympanalnc i sirydulacyjnc oraz niektóre mięśnj_ę poruszające skrzydłami. si| mięśniami synchronicznymi. Czę^ tiiwość ich pracy nie przekracza zwykle 100 skurczów na sek_Un. dę, Większość owadów, które hardzo sprawnie latają, ma mięśnie asynchroniczne Mogą to być zarówno mięśnie bezpośrednio jak j pośrednio poruszające skrzydła. Występują w rzędzie Piptępą Hmwpiera, Coleopieru, u niektórych Hemipicra i innych. Mięś, nie asynchroniczne umożliwiają wykonywanie ruchów skrzydłami z częstotliwością przekraczającą 100 Hz. Bardzo małe muchówki uderzają skrzydłami z szybkością nawet ponad 1000 razy/sekundę. Także tympanalnc mięśnie niektórych cykad należą do tego rodzą, ju. Mięsnie asynchroniczne są nazywane leż fibrylamymi. Budują j_c bardzo grube, dość luźno ze sobą pow iązanc włókna o średnicy od KKIpnulo I mm. U większych owadów mięśnie fibrylame składają się ? wiązek włókien otoczonych ściśle tchawhami nieraz wciska-jącymi się w światło pojedynczych włókien. Włókna mają kształt cylindryczny i są wielojądrowe. z jądrami zwykle umieszczonymi peryferyjnie, w regularnych rzędach. Długość ich sarkomerów wy. nosi od 1,7 .mu do 2,5 |im. Ciemniejsza strefa anizotropowa zajmuje prawie 90% jego długości i w związku z tym jaśniejsza strefa izotropowa jest bardzo wąska. Taka budowa anatomiczna oznacza, że maksymalny skurcz ntożc nastąpić dzięki niewielkiemu skróceniu sarkomom i tym samym niewielkiemu skróceniu całego mięśnia. Cecha la decyduje o gwałtownym przebiegu skurczu. Miofibryle tych mięśni są bardzo grube, o średnicy I 5 jud. a więc tak grube jak cale włókna w innych typach mięśni i lak długie jak cale mięśnie. Relikulum sarkoplazmałyczne jest słabo rozwinięte. Sześć cienkich włókien aktyny ołac/a w uporządkowany sposób każde grube włókno miozyny, tworząc stosunek grubych włók ien do cienkich jak 1:3. Duże, o nieregularnych kształtach mitochondria, leżą między miolibrylaini i mogą zajmować nawet więcej niż 30% objętości mięśnia.

i/a/ofcjio owadów I

ylięśnte szkieletowe występują zwykle pnnirtji, d/Mty* *

_(i(!„ do siebie antagonutycznie. gdzie jeden mięsień p,_M„j,_lj(.

^7. n drugi rozkurcz. Niewielką liczbę mięśni fnp. n«rA«|y i_V(n ^Ine) charakteryzuje inne rozwiązanie, które wykurzy^,,, _fi J_|H, elastyczność oskórka, zapewniający po skurczu powrót (jo pierwotnego. Mięśnie szkieletowe tą mięśniami sym-hrmm/.

^ gdzie stosunek pobudzenia przez iikłiul nerwowy do reakep ^ tówny Ul- ^Sl°pi«ń naprężenia mięśnia jest uzalc/mony od Ugości sarkomeru. a w nim stopnia zachodzenia na siebie włókien _jtfZyny i aktyny oraz stopnia rozwoju retikukim Mrkopbmy ^ięśnic szkieletowe występują w różnych częściach ciału gdzie ^ciągają się między dwoma jego odcinkami, z, których przynaj-,_i]|liej jeden jest ruchomy względem drugiego Ułożone są zwykle pjtami. jako np. mięśnie prostujące i zginające lub podnoszące ,_t>puszczającc. Rzadziej występują pojedynczo. Terminologia mięś-₍₎j oparta jest na funkcji, położeniu lub miejscu ich przyczepienia

Wśród mięśni szkieletowych można wyróżnić mięśnie głowy,

_(U|owia i odwłoka. Tworzą one układ mięśniowo-szkielctowy owa-jj, Liczba mięśni jest bardzo duża i np. u gąsienic motyli sięga 2000. ‘

Co najmniej dziesięć par mięśni jest związanych z lotem. Zdol _|)0ść do lotu uznaje się za główną przyczynę niezwykłego sukcesu ewolucyjnego owadów. Wśród mięśni związanych z lotem wyróżnia się 3 grupy: pośrednie, bezpośrednie i dodatkowe pośrednie Mięśnie pośrednie nie łączą się z nasadą skrzydła i są to parzyste mięśnie grzbłetowo-brzuszne (musculi dorso-venlriiles), których skurcz przybliża tergit do stemitu i tym samym skrzydło podnosi się do góry, oraz parzyste mięśnie podłużne grzbietowe [musculi longiiiłdinales dorsaks), których skurcz zbliża do siebie fragmy. wskutek czego tergit wygina się do góry, a tym samym skrzydło opada ku dołowi (ryc. 30(1). Mięśnie bezpośrednie łączą się z nasadą skrzydła. U niektórych owadów, np. Odonula, są bardzo dobrze rozwinięte i służą jako główne mięśnie lotu, natomiast u innych odgrywają mniejszą rolę w locie. W rzędach Hymenuplera, Lepido-pleni i Dipieru są słabo rozwinięte, gdyż utraciły prawie zupełnie swoją podstawową funkcję, związaną z lotem, na korzyść mięsni pośrednich i służą tylko do składania oraz rozkładania skrzydeł przed podjęciem lotu lub do sterowania. Bezpośrednimi mięśniami lotu są mięśnie pleuralne (musculi pierniki), obejmujące bezpośrednie pleuralnc