DSCF6743

200 km od uzdrów sic

które potr nem nad p Skrajne dc dzenie, że no monur

wysunięte niczyi den budynek. Ov

“Obme wywc (ob. Place Vei (od 1608). V

,m mieście dawne) rzym zenie kilku powiązanycł n nadał romantyczne r 5 i Imperial Gymnasiuir

V tym wieku stało się najmodniejszym londyńskie towarzystwo mogło się Łące. Wymagało więc ono reprezenta-1 tektonicznej. John Wood starszy rł tam w latach 1729-1736 Queen bok zabudował domami z frontami, 1 jednolitą pałacową fasadę z ffonto-!u w środku i rustykowanym cokołem, ym ryzality, podtrzymują złu-. Owo połączenie domów w jed-. inc założenie było w pewnym sensie nowo-in (chociaż w tym samym czasie próbowano je

.ondynie) i prawdopo-płacu Louis le Grand na-Mansarta w Paryżu ć rzymską atmosferę dóej Brytanii, zapropo-ze sobą wizualnie cen-izwy - Royal Forum, . Na północ od Queen

Square zaczął od 1754 r. wznosić zespół szeregowych domów wokół kolistego placu, który nazwał The Circus. Była to niezwykle oryginalna wersja jakby przenicowanego Koloseum. Składały się nań 33 domy z monumentalnie ujętymi fasadami, jak na Queen Square. Także i w tym przypadku trzeba mieć w pamięci, że Hardouin-Mansart założył w Pary-żuw ióS 5 r. okrągły plac królewski des Conquetes (ob. Płace des Victoire5). Na „Cyrk" Wooda można dojść trzema ulicami, ale ponieważ ich wyloty nie znajdują się naprzeciwko siebie, nie naruszają one wrażenia kolistość. Plac przypomina rodzaj rond point, znany z ogrodów Le Nótre'a. Wood istotnie miał w latach dwudziestych XVm w. udział w zakładaniu regularnych ogrodów w Bramham Park. Yorkshire, których projekty często przypisywano samemu Le Nótre'owi.

Syn Wooda, John, zwany młodszym (1728-1781), ukończył wspaniałe założenie swego ojca w Bath, dodając Assem-bły Rooms (1769-1771) oraz Royal Crescent (1767-1775) -wygięty na kształt półksiężyca szereg trzydziestu domów, z których otwierały się widoki na otaczający krajobraz. Jego niespotykana półeliptyczna forma - coś w rodzaju połowy Koloseum - jest pierwszym w brytyjskiej architekturze przykładem rozwiązania zwanego właśnie crescent (półksiężyc), które miało być często naśladowane jeszcze w XIX stuleciu