DSCN1762

Wymienione zasady tworzą całościową podstawę ładu aksjonormatywnego organ.? zacji. przy czym niezbędnym warunkiem ich skuteczności jest przestrzeganie wza jemnego odpowiadania na oczekiwania dru-

110 Moralno**

spadku mniejszy i^est

kowania i n»ej^ⁿ⁰'^ -^| elementów " skład organizacji. Za-

SSLWa^ień tej aulonomiczności ,« ponadto określony regułą u»- mmi malnego ograniczenia ze strony orgamzacj. ZnSli20"anic ograniczeń w działaniach ernjpN o/nacza tu. że ingerencja zewnętrzna następuje tylko w stopniu koniecznym do wykonywania zadań. Oczywiście, zakas i rozległość ingerencji organizacji wiąże się ze specyfiką jej celów, rodzajem uczestnictwa, akceptowanym stylem przywództwa.

Zasada społecznej koordynacji wyraża nakaz współpracy elementów organizacji. Zobow iązane są one zatem do wzajemny ch działań i świadczeń niezbędnych dla skutecznego współdziałania przy' realizacji wspólnych zadań. Zróżnicowanie funkcjonalne określa miejsce i obowiązki gmp i zbiorowości w danej organizacji, a także zakres ich współdziałania. Zasada społecznej koordynacji nadaje temu współdziałaniu moralne podstawy i uzasadnia ewentualną konieczność podporządkowania jednych elementów organizacji innym, jeśli taka sytuacja powstanie.

Związana z zasadą społecznej koordynacji jest zasada partnerstwa, ustalająca obowiązek poszanowania innych elementów organizacji. Chodzi tu m in. o to. by nic dopuszczać do nadużycia posiadanych uprawnień, by nic można było wykorzystywać posiadanej przewagi na szkodę innych. W toku współdziałania łatwo jest przekroczyć granicę niezbędnego podporządkowania, rozszerzyć zakres władzy poza niezbędny obszar.

giej strony. Grupa nic moz_e (_nic. oczekiwać respektowania wobec"*? dy partnerstwa czy autonomiczni ^ sama nic przestrzega np. zasad\ y*¹- _; ści. Każdemu elementowi sługuje z założenia pewien kred\iT£*S współpartnerzy spodziewają _sj_ę nych zachowań w trakcie działań y’^ nie wymienionych zasad przynosi _w JJ?* wyczerpanie się tego kredytu, a w konsekwencji - załamanie się uspób^ (M.P.)

Utcranira:

Kamińska A.. Mikułowski Pomorski J.. p*.

ski M.. 1988. Typy'działań socjotechnuzK,

w organizacji. AE w Krakowie. Kraków Ślipko T.. 1981, Zarys etyki szczegółowy. \\_v,<

Apostolstwa i Modlitwy, Kraków

Moralność, zob. normy społeczr.c obyczaj, wartość.

Mores. zob. obyczaj.

Morfologia społeczna (er. morphć kształt, postać: tógos - nauka, wiedza,i. w teorii Emila Durkheinia jeden z działów socjologii skupiający uwagę na materialnych podstaw ach (uwarunkowaniach) zachowań zbiorowych. Uwzględnia się tu przede wszystkim geograficzne podstawy życia społecznego, gęstość zaludnienia, charakterystykę demograficzną zbiorowości, możliwość ruchliwości przestrzennej i społecznej. dominację wiejskiego lub miejskiego typu osadnictwa itp. Jak wskazuje E hcim |l897/98]: „ży cic społeczne opiera s* na substracic określonym co do wielkości i formy Tworzą go: liczba ludzi składających się na społeczeństwo, sposób ich rozmieszczenia na ziemi oraz natura i ukla*-wszystkich przedmiotów wpływających ^{n i} stosunki zespołowe. Substrat ten będzie sic różnic przedstawiał w zależności od ^teS°-cą ludność jest bardziej lub mniej liczna, bardziej łub mniej zagęszczona, skonccn-trowana w miastach lub bardziej rozproszona po wsiach; zależnie od tego. jak są /hu-