DSCN5807

do rozmieszczenia nieorganicznych związków rtęci. Około 90% podanej dawki rtęci nieorganicznej, bez względu na rodzaj ekspozycji, gromadzi się w nerkach.

Wchłanianie i rozmieszczanie związków alkilortęciowych z przewodu pokarmowego przedstawiono na ryc. 11.16. U ludzi wydajność wchłaniania ich wynosi ok. 95%, natomiast nieorganicznych połączeń rtęci w granicach 7%. Związki mety-lortęciowe wchłaniają się także przez skórę.

Ryc. 11.16. Schemat wchłaniania metylortęci z przewodu pokarmowego i dalszego jej rozmieszczenia.

Przemiana metylortęci do rtęci nieorganicznej w organizmie jest wolniejsza niż etylortęci. Różnice występujące w trwałości wiązania węgiel-rtęć odgrywają ważną rolę w stopniu toksyczności i działaniu na organizm człowieka. Łatwość rozpadu związków fenylo- i metoksyrtęciowych decyduje o tym, że skutki działania toksycznego tych związków zbliżone są do soli rtęci nieorganicznej.

Jony rtęci dwuwartościowej (Hg²⁺) mogą tworzyć wiele trwałych kompleksów z białkami i innymi związkami, przede wszystkim ze związkami zawierającymi grupy SH.

Człowiek i inne naczelne gromadzą metylortęć w mózgu z dużą wydajnością. Stosunek stężenia metylortęci w mózgu do stężenia we krwi wynosi 5:1. Związek ten jest dobrze rozpuszczalny w lipidach, łatwo przenika przez barierę krew-mózg oraz przez łożysko. Zawartość metylortęci w krwinkach płodu jest większa niż w krwinkach kobiet narażonych w okresie ciąży na ten związek.

Istnieją doniesienia o występowaniu rtęci w mleku kobiet spożywających ryby zawierające metylortęć lub chleb skażony fungicydami metylortęciowymi. U ludzi zawartość rtęci we włosach jest proporcjonalna do zawartości we krwi. Wartość liczbowa tego stosunku wynosi ok. 250. Można obliczyć stężenie rtęci we włosach z równania regresji:

| i 230* - 3,6

gdzie:

y ■ stężenie Mg we włosach (mg/kg), I stężenie Hg we krwi (mg/dm').