Image0009

z Lusignan (1186-1192) oraz matką Sybillą Jerozolimską (1186-1190), siostrą zmarłego Baldwina IV. Tymczasem Saladyn dążył do spa-cyfikowania Mosulu i w kwietniu 1185 roku wyprawił się przeciwko atabegowi Mas‘ud izz ad-DTnowi. Bezskutecznego oblężenia twierdzy mosulskiej Saladyn o mało nie przypłacił życiem z powodu choroby. Wbrew pozorom choroba sułtana przyniosła zapewne więcej korzyści niż dałoby zdobycie Mosulu. Złożony zdaniem medyków być może śmiertelną dolegliwością, uzyskał od podwładnych przysięgę wierności dla synów. W marcu 1186 roku Mas*ud ‘Izz ad-DTn zgodził się zostać wasalem ozdrowiałego Saladyna. Na początku 1187 roku doszło do kolejnego bandyckiego wybryku Renalda, który złupił znaczną karawanę podążającą z Kairu. To rozpoczęło drogę ku wojnie.

W maju i czerwcu doszło do koncentracji sił egipskich oraz prawie adekwatnych liczebnie wojsk chrześcijańskich. Decydujące starcie, które przesądziło o losach tej wojny, rozegrało się pod Hittinem 4 lipca 1187 roku. Klęska Franków była zupełna. Znienawidzonemu Renaldowi Saladyn osobiście ściął głowę po bitwie. Na życie Gwidona, pozostałych baronów i wielkiego mistrza templariuszy Saladyn nie nastawał. Oszczędził i innych jeńców, których część sprzedano do niewoli. Natomiast nakazał stracić templariuszy i szpitalników. Nieodległą konsekwencją tych wydarzeń było poddanie Jerozolimy po niespełna dwóch tygodniach oblężenia, 2 października 1187 roku. Saladyn obszedł się z załogą miasta i jej mieszkańcami pokojowo, choć muzułmanie mieli w pamięci zbiorowej krwawą masakrę, która dokonała się na ich przodkach w połowie lipca 1099 roku, gdy to chrześcijanie zajęli Jerozolimę. Saladyn na wojnę i zdobycie miasta spoglądał praktycznie. Ustalona pomiędzy Saladynem a Balianem z Ibelinu suma za wolność chrześcijan jerozolimskich była dość pokaźna i przekraczała ich możliwości. W istocie Saladyn zadowolił się tym, co zdołano zebrać, a tłum biedaków w dużej części uszedł wolno. Nawet w oczach pokonanych chrześcijan ta wspaniałomyślność Saladyna przyniosła mu sławę oraz rozgłos. Dopatrywali się oni w jego postępowaniu czynów godnych rycerza. W ręce muzułmanów wpadła Jerozolima i wiele innych miast. Utracono również relikwie Świętego Krzyża.

Następujące kolejno po tych wydarzeniach sukcesy Saladyna zaalarmowały papieża Grzegorza VIII (1187), który w trakcie swego krótkiego, bo niespełna dwumiesięcznego pontyfikatu, ledwie cztery dni po wyborze, buliąAudita tremendi ogłosił kolejną krucjatę.

W wyprawę zaangażowali się cesarz rzymski Fryderyk I Rudobrody (Barbarossa) (1155-1190), król Francji Filip August (1180-1223) i Ryszard Lwie Serce (1189-1199). Nie były to dobre wieści dla Saladyna, który nie chcąc jeszcze bardziej drażnić chrześcijan w Europie zwolnił z niewoli króla Gwidona latem 1188 roku. Te gesty na niewiele się zdały. Cesarz w maju 1189 roku wyruszył na ratunek Ziemi Świętej. Ale wyprawa posuwała się w dość ślamazarnym tempie i dopiero w końcu marca 1190 roku wojska cesarskie weszły na ziemie Anatolii. Na domiar złego, w niejasnych okolicznościach Fryderyk I utonął w Salefie 10 czerwca 1190 roku i odtąd niemiecka krucjata praktycznie poszła w rozsypkę. Jeden z groźnych przeciwników Saladyna odpadł. Król Gwidon, który wedle umowy z sułtanem miał wyjechać do Europy, nie uczynił tego i w końcu sierpnia 1189 roku rozłożył się pod Akką przystępując do jej oblężenia. W międzyczasie do Palestyny zaczęły przybywać zaciągi różnego autoramentu pragnące wesprzeć Franków. Sytuacja pod Akką już w końcu 1189 roku stawała się coraz bardziej napięta. Krzyżowcy oblegali miasto, a sami byli oblegani przez oddziały Saladyna. Walki, do jakich wtedy zaczęło dochodzić, nie mogły jednak doprowadzić do zmiany stanu rzeczy. Flota Saladyna wspierała obrońców Akki, a oblegających ją chrześcijan coraz to nowe posiłki przybywające prawie z całej Europy. Dopiero w październiku 1190 roku pod Akkę przybyły szczątki armii Barbarossy pod wodzą jego syna Fryderyka V, księcia Szwabii, który padł ofiarą malarii 20 stycznia 1191. Dokładnie trzy miesiące później pod Akką wylądował Filip August, który wraz angielskim monarchą Ryszardem wyruszył na krucjatę na początku lipca 1190 roku. Już podczas ich pobytu na Sycylii dochodziło do poważnych zadrażnień pomiędzy nimi. Dopiero w końcu marca 1191 roku Filip wyruszył z Sycylii ku brzegom Ziemi Świętej, Ryszard zaś na początku kwietnia. Długa podróż morska, podboje dokonywane przez Ryszarda podczas rejsu po Morzu Śródziemnym i jego ślub na Cyprze

XVII