IMG00021

1. Tok przeprowadzania obliczeń wytrzymałościowych

Rozpatrzmy na przykład belkę statycznie niewyznaczalną, utwierdzoną w punkcie A i podpartą w punkcie B, obciążoną na całej długości obciążeniem ciągłym o natężeniu q (rys. 1.2a). Zgodnie z danymi odczytanymi z tabl. 5.4 (poz. 9) wartości reakcji podporowych i momentu utwierdzenia M_A podano na rys. 1 ,2b, a wykres momentów gnących - na rys. 1 2c.

wm*

b)

rnniuiiiininiinini

“■^Ra = W

c)

C3- , t-|coS

i)

M_r

c

u

i

r:

RS

przegub plastyczny Rys. 1.2

Przeprowadzając obliczenia metodą naprężeń dopuszczalnych, stwierdzamy, że naprężenia maksymalne (czyli nominalne) powstają w przekroju utwierdzenia i wynoszą

(a)

<k.

gdzie W - wskaźnik wytrzymałości przekroju na zginanie.

Jeżeli obciążenie q zaczniemy powiększać, to naprężenia w przekroju utwierdzenia w skrajnych włóknach belki przekroczą wartość naprężeń dopuszczalnych k_r i osiągną wartość granicy plastyczności R_e Jeżeli nawet naprężenia w całym przekroju utwierdzenia osiągną wartość R_e, to w przekroju tym utworzy się tzw. przegub plastyczny, belka zaś znajdować się będzie nadal w równowadze stałej. Jak wiadomo z wytrzymałości materiałów (por. [18] str. 408), w przypadku belki o przekroju prostokątnym moment plastyczny M_p\ jest o 50% większy od mo-

21