img234 2

101

Tabela 5.2

Przykład zolu
Jądro zolu	Fe(OH)3	Si02	As2S3	Agi	Agi
Jony adsorbowane	Fe^3ł, Cr^3+	Si03^2“	HS	Ag^+	I
Ładunek granuli	+	-	-	+	-

W zależności od znaku elektrycznego jonów adsorbowanych w warstwie adsorpcyjnej cząstka koloidu może być naładowana ujemnie albo dodatnio (tab. 5.2). Sam znak ładunku elektrycznego nie jest jednak cechą charakterystyczną konkretnego koloidu. Ta sama cząstka koloidalna, w zależności od środowiska elektrolitu, może być raz obdarzona ładunkiem ujemnym, a raz dodatnim. Przykładem może być koloidalna zawiesina jodku srebra w wodzie otrzymywana w reakcji AgN0₃ i KI. Koloidalny jodek srebra Agi, wytrącony nadmiarem jonów Ag⁺ (w roztworze o większym stężeniu AgN0₃), jest naładowany dodatnio, zaś w roztworze zawierającym nadmiar jonów T (większe stężenie KI) wykazuje znak ujemny.

Rys. 5.1. Schemat miceli jodku srebra stabilizowanej a) nadmiarem KI, b) nadmiarem AgN0₃

W koloidach liofilowych na granicy fazy rozproszonej i rozpraszającej zachodzi zjawisko solwatacji, co powoduje, że do miceli złożonej z kłębka cząstek fazy zdyspergowanej przylega cienka otoczka ośrodka dyspersyjnego na stałe związana z micelą. Istnienie tej otoczki, jak wspomniano w rozdziale 5.3, warunkuje trwałość zoli liofilowych.

Na trwałość koloidalnych roztworów liofobowych wpływa występowanie ładunku elektrycznego na powierzchni cząstki koloidalnej oraz jego stabilność.

5.4.3. KOAGULACJA KOLOIDÓW ZA POMOCĄ ELEKTROLITÓW

Jak już wspomniano, trwałość roztworów koloidalnych jest spowodowana przede wszystkim elektrostatycznym odpychaniem się jednoimiennie naładowanych micel koloidalnych. Jednym ze sposobów koagulacji zoli jest zobojętnienie ładunków