IMG
33

Lemoreau mógł być pewny, że zaczną się poszukiwania zaginionego samolotu. Co prawda nie tak prędko, dopiero wtedy, gdy jego ludzie po długim daremnym oczekiwaniu w stałym obozie nad rzeką Oulou domyślą się, że wpadli w poważne tarapaty. Wtedy na pewno pobiegną do Birao i zaalarmują szefa okręgu. Była to jedyna szansa, zaś drugą stanowili nieliczni mieszkańcy dżungli.

— Potrzebny nam jest ciągły ogień — wyjaśnił Lemoreau — żeby gęsty dym bił z lasu wysoko w niebo. Opału mamy w bród, a właśnie mokre drewno najbardziej dymi. Gdy usłyszymy samolot, chluśniemy na płonące drwa ze dwa kubki wody. Wtedy dym natychmiast zjaśnieje. Kto go zobaczy... a przy dobrej pogodzie można go dojrzeć z odległości trzydziestu, czterdziestu kilometrów, od razu będzie wiedział, gdzie jesteśmy. Przyjdą także i tubylcy, gdy tylko zobaczą lub zwęszą dym. Sprowadzi ich tu już choćby sama ciekawość.

Lemoreau mógł zastosować jeszcze inne środki, lecz w danych okolicznościach sygnał dymowy był najlepszym sposobem. Już na trzeci dzień został zauważony przez poszukujący ich samolot. Nie mógł on, oczywiście, wylądować, zrzucił jednak żywność i lekarstwa. Część zawisła na gałęziach, ale większość spadła nieuszkodzona na ziemię. Żeby ułatwić ich znalezienie, do każdej paczki była przymocowana śnieżnobiała trzydziestometrowa wstęga. Dzięki temu czworo ludzi mogło spokojnie czekać, aż znajdzie ich ekspedycja ratownicza. Prawie równocześnie okazało się, że dym zwabił grupę pierwotnych mieszkańców dżungli.

Małżeństwo Tomlinson i mr. Ashley tłumaczyli wszystkim, że na pewno by zginęli, gdyby nie fakt, że Gaston Lemoreau tak doskonale wiedział, co trzeba zrobić i jak postąpić w tej krytycznej sytuacji. Sami nie umieliby sobie pomóc.

Ćwiczenia w survivalu, to znaczy uczenie się kroków zaradczych pozwalających przeżyć, są najlepszym z możliwych sposobów na przetrwanie. Wprawdzie z umiejętności tej korzysta się dopiero w ostateczności, ale gdy ktoś zajmuje się tą sztuką dopiero wtedy, gdy spadnie na niego nieszczęście, jest już za późno. Z równym skutkiem mógłby się ubezpieczać na wypadek choroby dopiero w chwili, gdy chirurdzy już ostrzą noże. Niezbędne kroki należy poczynić w okresie pomyślności.

Najważniejsze jest wyrobienie w sobie odpowiedniej postawy psychicznej. Trzeba wiedzieć, że nic nie jest tak groźne jak strach. Stanowi największe ze wszystkich niebezpieczeństw, gdyż osłabia wolę, paraliżuje rozsądek i niweczy zaufanie do samego siebie. W tym sensie strach jest znacznie bardziej odpowiedzialny za śmiertelne wypadki niż siły natury. Już niejeden załamał się nie pod brzemieniem prawdziwego niebezpieczeństwa w przymusowej sytuacji, lecz z obawy przed nim.

Kto zabłądził wśród głuszy, kto musiał przymusowo lądować lub wyskoczyć, komu u bezludnych wybrzeży rozbił się statek lub w inny sposób wpadł w opresje, ten przede wszystkim i najczęściej lęka się Niewiadomego. Przeważnie boi się niebezpieczeństw, których w ogóle nie ma i które prawdopodobnie nigdy nie istniały. Obawia się biedy, własnej słabości, a także własnego strachu.

Największe trudności w przymusowych sytuacjach biorą się z nastawienia psychicznego. Mają swoje źródło w wyobraźni, nie w rzeczywistości.

Natura i jej żywioły nie są do człowieka nastawione wrogo, lecz całkiem obojętnie. Jeżeli w okolicy, do której zostało się zagnanym w ogóle przebywają ludzie — choćby ich było bardzo niewielu lub byli bardzo prymitywni — dowodzi to, że w owym kraju może żyć także każdy inny człowiek. Oczywiście pod warunkiem, że dostosuje się do okoliczności i środowiska!

Niektórzy eksperci od survivalu poszli jeszcze dalej. Twierdzą oni: jeżeli w danej okolicy żyją ciepłokrwiste zwierzęta, może wyżyć także i człowiek. Rzecz jasna, rodzime stworzenia w pełni dostosowały swój tryb życia do klimatu, wegetacji, rzeźby terenu i różnych innych okoliczności. Wykorzystują wszelkie zalety, chronią się przed wszystkim, co może im przynieść szkodę. Jeżeli człowiek usilnie i z rozsądnym opanowaniem, w miarę swoich możliwości weźmie z nich przykład, będzie miał widoki na przetrwanie w krytycznym położeniu. Zrozumienie tego pozwala przezwyciężyć strach. Tym, co w pierwszej chwili wyzwala niebezpieczny szok, a potem na każdym kroku towarzyszy uczuciu strachu, jest nagły przeskok od poczucia bezpieczeństwa do poczucia zagrożenia. W przeciwieństwie do istot, które stale żyją w tym obcym świecie, znienacka „wrzuconemu” wydaje się on w najwyższym stopniu nieprzyjazny i groźny. Zdarza się to zwłaszcza wtedy, gdy ktoś nie wie, gdzie się znajduje. Poczucie to wielu ludzi obezwładnia i wywołuje w nich panikę.

Przykład Gastona Lemoreau pokazał nam, jak należy postępować, żeby uniknąć „psychicznego zagrożenia”. Przede wszystkim należy pozostać tam, gdzie się jest i natychmiast przedsięwziąć wszelkie kroki, aby się w danym położeniu możliwie jak najlepiej zabezpieczyć przed deszczem i wiatrem lub zimnem i śniegiem. Dopiero gdy się to zrobi, trzeba się zastanowić nad sytuacją i przedsięwziąć stosowne kroki, które jak najskuteczniej pomogą wydobyć się z krytycznego położenia. Powstaje przy tym decydujące pytanie, czy czekać na ratunek, czy też samemu próbować dotrzeć do tych, któ-i/y mogliby udzielić pomocy. Wynika to z następującego rozumowania:

|cst się zaginionym, a skoro tak, to od kiedy zostanie się uznanym za zaginionego?

(>.y istnieje duże prawdopodobieństwo, że rozpocznie się akcja poszuki-

wawcza?

269