IMG92

Z przedstawionego na rysunku 7.2a wykresu wynika, że największą skłonność do pękania wykazują stopy o najszerszym zakresie krystalizacji (największe ZKW), czyli stopy o składzie odpowiadajcym maksymalnej rozpuszczalności składnika B w fazie a. Przykładem stopów wykazujących taką charakterystykę pękania są stopy Al-Si, Al-Cu, Al-Mg, Al-Mg,-Si. Względną skłonność tych stopów do pękania przedstawia rysunek 7.4.

Rys. 7.4. Wpływ składu chemicznego stopów aluminium na względną skłonność do pękania

krystalizacyjnego [101]

Na rysunku 7.5 wyjaśniono mechanizm różnej skłonności stopów aluminium do pęknięć krystalizacyjnych. Czyste aluminium nie jest skłonne do pękania, gdyż nie zawiera niskoto-pliwych faz na granicach ziaren (rys. 7.5c), będących przyczyną pęknięć krystalizacyjnych. W stopie o dużej zwartości dodatku stopowego między ziarnami jest dostatecznie dużo cieczy eutektycznej, która powoduje samozaleczanie tworzących się nieciągłości (rys. 7.5e). Między tymi składami zawsze znajdzie się skład stopu, w wypadku którego w końcowej fazie krzepnięcia utworzy się cienka błonka pokrywająca granice ziaren i powodująca dużą skłonność do pęknięć krystalizacyjnych (rys. 7.5d). Drobna równoosiowa struktura dendrytyczna z dużą ilościącieczy o składzie eutektycznym między ziarnami (rys. 7.5.f) jest łatwiej odkształcalna pod wpływem naprężeń wywołanych skurczem niż stop o grubej komórkowo-dendrytycznej strukturze (rys. 7.5e), a zatem ma mniejszą podatność na pękanie.