IMG24

-    obszar rekrystalizacji (około 550°C do A_{),

-    obszar starzenia po zgniocie (około 20(H400°C).

Obszar częściowego stopienia jest to obszar, który stanowi granicę pomiędzy materiałem rodzimym a spoiną. W obszarze tym nagrzanym do zakresu temperatur likwidus - solidus następuje połączenie częściowo roztopionych ziaren materiału rodzimego z powstającymi kryształami krzepnącej spoiny. Pierwotną strukturę obszaru niezupełnego stopienia charakteryzuje chemiczna niejednorodność między środkiem ziaren a ich obszarem przygranicznym oraz niejednorodność strefowa między częściowo roztopionymi ziarnami a metalem stopionym pochodzącym ze spoiny. Struktura wtórna wykazuje cechy charakterystyczne dla metalu, który był poddany nagrzewaniu do wysokiej temperatury (struktura Widmanstattena). Obszar częściowego stopienia w stalach niskowęglowych jest właściwie niezauważalny, natomiast w stalach stopowych czy metalach nieżelaznych można go ujawnić specjalnymi technikami trawienia. Struktura tego obszaru została przedstawiona w rozdziale 7.2.

Obszar przegrzania (rys. 8.48 i 8.49) znajduje się w zakresie temperatur od około 1100°C do temperatury solidus. Ma strukturę gruboziarnistą. W zależności od składu chemicznego materiału spawanego i szybkości chłodzenia po spawaniu w wyniku przemiany może powstać ferryt poligonalny wydzielony na granicach ziaren, ferryt płytkowy (Widmanstattena), bainit górny, dolny lub struktura martenzytyczna. Takie struktury nadają obszarowi przegrzania najmniejszą plastyczność i udarność, co sprzyja łatwemu powstawaniu i rozprzestrzenianiu się w nim pęknięć. Szerokość strefy przegrzania zależna jest od energii liniowej spawania i na przykład w wypadku spawania grubych blach łukiem krytym może dochodzić do 3 mm.

spoina

’■ ⁱąl_f. linia wtopienia

ferryt Widmanstattena

■ferryt ziarnisty (poligonalny)

Rys. 8.48. Struktura spoiny i strefy przegrzania w stali S355. W strefie przegrzania brak ferrytu

drobnopłytkowego

434