IMG96

Roztworem testowym, w którym zwykle bada się i porównuje odporność korozyjną różnych stali, jest wrzący w temperaturze 155°C 42-procentowy MgCl₂. Badania w tym roztworze wykazały, że podstawowym składnikiem stopowym stali austenitycznych wpływającym w istotny sposób na odporność korozyjną jest nikiel. Najbardziej skłonne do pękania korozyjnego są stale austenityczne zawierające 8-12% Ni (rys. 8.115). Niewrażliwe na korozję naprężeniową są stale zawierające 18^-25% Cr i powyżej 45% Ni. Również bardzo długi czas do pękania charakteryzuje stale zawierające mniej niż 5% niklu. Odporność korozyjną tych stali należy wiązać z obecnościąw strukturze ferrytu 5. Wpływ ilości ferrytu w stalach austenitycz-no-ferrytycznych typu duplex na czas do pękania przedstawia rysunek 8.116. Wynika z niego, że maksymalna odporność na pękanie występuje przy zawartości ferrytu 8 wynoszącej 40%. Przyjmuje się, że ferryt 8 spełnia rolę barier, które hamują pęknięcia korozyjne rozwijające się w austenicie. Ponadto ferryt chroni katodowo austenit [160], co powoduje, że stale auste-nityczno-ferrytyczne są bardziej odporne na korozję naprężeniową niż stale austenityczne.

0    10    20    30    40    50    60    70    80

Zawartość Ni, %

Rys. 8.115. Wpływ zawartości niklu na skłonność stopów Fe-18 Cr do korozji naprężeniowej

w 42-procentowym wrzącym MgCl₂ [161]