IMG73

54

Najczęściej przy skrawaniu występuje styk zróżnicowany na styk “plastyczny” z tarciem wewnętrznym i na styk “sprężysty” z tarciem zewnętrznym (rys. 1.37). Granica styku Lp nie jest zwykle ostra i charakteryzuje się zmniejszającą w kierunku punktu B liczbą szczepień wióra z powierzchnią natarcia.

Obszar OAB nazywamy “obszarem wtórnych (stykowych) odkształceń plastycznych". Granicę AB obszaru można wyznaczyć na podstawie badania zgładu “nasady” wióra przy dużych powiększeniach (rys. 1.38).

Granicę AB stykowego obszaru odkształceń plastycznych wyznaczają punkty Pi rozchodzenia się linii ostatecznie uformowanej (linia “szablon”) z liniami tekstury wióra obszaru OAB (linie przerywane).

Rys. 137. Styk wióra z powierzchnią natarcia

Rys. 1.38. Metoda wyznaczenia granicy AB stykowego obszaru odkształceń plastycznych Powyżej obszaru OAB wiór przesuwa się z prędkością Veh. W obszarze OAB prędkość jest różna od v<* (v_y * Vd) w zależności od odległości od powierzchni natarcia (rys. 1.39).

Rys. 1.39. Zmiana prędkości ruchu wióra w stykowym obszarze odkształceń plastycznych

1.2.7.1. Związek między kształtem linii tekstury w wiórze i prędkością ruchu we wtórnym obszarze odkształceń plastycznych

Dla uproszczenia przyjmuje się, że stykowy obszar odkształceń plastycznych posiada kształt trójkąta OAB (rys. 1.40).

Rys. 1.40. Szkic do wyznaczenia prędkości v_y obszaru OAB

Przy przechodzeniu przez obszar OAB linia prosta MN tekstury wióra doznaje skrzywienia, począwszy od punktu C, przyjmując kształt CM*. W czasie przechodzenia linii MN przez obszar OAB, punkt D doznał przesunięcia o odcinek s i znalazł się w punkcie D*. Punkt D* leży już na ostatecznie uformowanym odcinku krzywej.

Przesunięcie s dokonało się w czasie T ze średnią prędkością ruchu v, w przekroju II na drodze Ly: