IMG64

234

Rys. 7.23. Odmiany kinematyczne szlifowania wewnętrznego bezuchwytowego; a-z tarczą prowadzącą i podtrzymką, b - z dwoma tarczami prowadzącymi, c - z tarczą pro-wadzącą i dwoma rolkami, d - z tarczą prowadzącą, rolką dociskową i podtrzymką

7.15.5. Szlifowanie płaszczyzn

Szlifowanie płaszczyzn można przeprowadzić powierzchnią obwodową i czołową ściernicy - szlifowanie obwodowe i szlifowanie czołowe. Ruchy posuwowe może wykonywać zarówno ściernica względem przedmiotu obrabianego, jak też przedmiot względem nie przemieszczającej się, lecz obracającej się ściernicy.

Szlifowanie obwodowe płaszczyzn stosuje się do przedmiotów o niewielkiej sztywności, od których wymaga się dużej dokładności oraz wówczas, gdy z powodu stosunkowo małej powierzchni styku ściernicy z materiałem obrabianym wskazane jest ograniczenie niekorzystnego wpływu temperatury na wynik procesu. Do szlifowania powierzchni płaskich, węższych od szerokości ściernicy H (rys. 7.25a,b), potrzebne są tylko styczne ruchy posuwowe z prędkością vn i ruchy dosuwowe (okresowy posuw promieniowy z prędkością vf,).

Jeżeli wymiary szlifowanych powierzchni przekraczają szerokość ściernicy (rys. 7.2Sc), to występują dodatkowo ruchy dosuwowe w kierunku równoległym do osi ściernicy (okresowy posuw osiowy z prędkością vi»).

Rys. 7.25. Obwodowe szlifowanie powierzchni płaskich; a - węższych od szerokości ściernicy, b - profilowych, c - szerszych od ściernicy

Obecnie coraz częściej stosowane jest szlifowanie głębokie (rys. 7.26), które charakteryzuje się tym, że dosuw może być nawet 10000 razy większy niż przy szlifowaniu prostoli-niowo-zwrotnym, zaś prędkość wzdłużnego ruchu posuwowego jest zmniejszona w przybliżeniu o tę samą krotność. Proces obróbkowy jest realizowany na ogół w jednym przejściu. W metodzie tej zostąją wyeliminowane wybiegi ściernicy przy każdym przejściu, co powoduje zwiększenie wydajności szlifowania.

Obwodowe szlifowanie powierzchni płaskich na stole obrotowym przedstawiono na rys. 7.27. W tym przypadku podstawowy nich posuwowy jest ruchem obrotowym, a proces szlifowania ma charakter ciągły.

Podczas czołowego szlifowania płaszczyzn wrzeciono ściernicy jest zazwyczaj ustawione prostopadle do powierzchni obrabianej. Proces ten jest zalecany do obróbki powierzchni nieciągłych. Zmiany oporów skrawania występujące podczas obróbki takich powierzchni są mniejsze niż przy szlifowaniu obwodowym. Z kolei zwiększa się niebezpieczeństwo powstania przypaleń i pęknięć.