IMG!21

Niejedno czoło stoickie') i oko Maskują tylko ram; zbyt głęboką:

Niejedna rozpacz stroi się w uśmiechy.

Aby daremnej nie żebrać |>ociecli\.

Na nic wetów ne straty albo grzechy! —

XXII

Któż z tych. co czują, wysłowi katusze.

Gdy chaos cierpień zwali się na duszę?

Gdy tysiąc myśli plącze się i mięsza,

A wszystkie dręczą, żadna nie pociesza?

Gdy sercem coraz szarpią czucia nowe.

A ból ich ustom odbiera wymowę?...

Któż to wysłowi? — Pod lakiem brzemieniem

W

Dusza Konrada lamie się z cierpieniem;

A zda się czułość straconej na święcie W serce mu weszła - i płakał, jak dziecię!... Słabość to tylko, nic pociecha była.

Wydala boleść — ulgi nie sprawiła.

Nikt lcz nie widział — i w lej nawet porze Przy świadku z serca nie wyszłyby może.

Sam je wnet otarł; — znów długo spoglądał Wyszedł — pociechy ni szukał, ni żądał.

Czy słońce wejdzie — ciemny mu blask słońca; Czy noc zapadnie — noc jego bez końca! -Niema ciemnoty, jak smutku pomroka.

Niema ślepoty, jak ponurość oka.

Co na nic patrzeć nie chce, i unika.

1 idzie w ciemność — ach! bez przewodnika!

^,c*Uościach

») Stoicy — szkoła filozofów greckich, którzy zafacali spokój i równowagę ducha w« wszelkich okolfc życia.

/ '>

XXIII

Seret* w nim było tkliwe: lec/, skrzywdzone. Strute zbyt wcześnie, zbyt długo drażnione. Poszło ku złemu; czucia były czyste:

Lecz jako rosy krople przeźroczyste.

W głębi grot zimnych, niedostępnycli słońcu, ścięły sic. skrzepły, skamieniały wkońcu.

Grom kruszy skały: — serce w nim, jak skała. Śmierć je .Medory, jak piorun, strzaskała.

^ cieniu się skały jeden kwiat rozwijał.

Cień, groźny innym, jemu służył, sprzyjał; Nadeszła burza grom zniszczył odrazu I.iiji piękność i wytrwałość głazu.

Żadnego liścia nie zostało z kwiatu.

By jego życie, śmierć przypomnieć światu;

A strzaskanego głazu zimne szczątki Leżą już tylko grobowe pamiątki!

XXIV

Panek — południe — nie widać Konrada. Samotność jego szanuje gromada.

Poszli nakoniec. - Pusta była wieża.

Wódz znikł! — Przebiegli wyspę i nadbrzeża. y_ot. _ jego niema; — szukali noc całą, linie Konrada echa zmordowało.

Góry, doliny, jaskinie przebiegli

Próżno! — Dzień nastał — przy brzegu postrzegli

Zerwany łańcuch, gdzie barka stać zwykła.

f

Uszedł! _ z nim piękna niewolnica znikła. —

|!a! a więc w pogoń! wiatr fen sam, eo wczoro!* Żeglują w pogoń. Mylna, czy nieskora! —