Kolendowicz 9

■ Przyjmujemy dwie prostopadle osie — momentów bezwładności / i momentu dewiacji D. Oś / jest pozioma i równoległa do osi x przekroju zetownika. Momenty l_x, I, i D„. wyznaczone uprzednio rachunkowo, odmierzamy w przyjętej skali na odpowiednich osiach, przy czym moment dewiacji D_x, odmierzamy z punktu A w dół, ponieważ ma on wartość ujemną. W punkcie B odmierzamy taką samą wartość D_x,, lecz w górę. Połączenie punktów D i C wyznacza na osi / środek K koła, które zataczamy promieniem KC. Koło odcina na osi / punkty E i F. Odcinek OE odpowiada I,, a OF— /₂. Z rysunku odczytujemy wartość I, = 2480 cm⁴ i /₂ = 150 cm⁴. Przedłużając odcinek CA znajdujemy na kole punkt H. Prosta FH nachylona pod kątem a = 18° (zmierzonym) określa kierunek osi głównej 1.

5.3. Wskaźnik zginania

Przy projektowaniu konstrukcji zginanych, a więc przede wszystkim belek i ram, występuje wielkość geometryczna zwana wskaźnikiem zginania. Wielkość ta jest związana z kształtem i wymiarami pola przekroju elementu konstrukcyjnego.

■    Niech osie x i y pola przekroju pokazanego na rys. 5-36 będą głównymi osiami bezwładności. Skrajne włókna tego przekroju leżą w punktach najdalej odsuniętych od osi x i y.

W danym przykładzie będą to punkty 1 i 2 oraz 3 i 4.

■    Wskaźnikami zginania względem osi x nazywamy ilorazy:

	iv2x = ^ [cm^3],	(5-31)
	a2
a względem osi y —	ilorazy:
‘-'"'l -o 1! K	^4y = £ [cm^3]. °2	(5-32)

■ Dla przekrojów o dwóch osiach symetrii, jak np. dla przekroju dwuteowego pokazanego na rys. 5-37, wskaźniki zginania:

Wu =W_2x=W_x

oraz

W_ty=W_y.

czyli:

(5-33)

■ Dla przekrojów najczęściej występujących w projektowaniu konstrukcji charakterystyczne wielkości geometryczne zestawiono w tabl. 5-1.