lastscan100

2)    prowizja - kwota obliczona procentowo od wysokości usługi bankowej, płacona przez klienta za otrzymanie usługi;

3)    opłata - wynagrodzenie za określone usługi prowadzone przez bank w obrot 10 płatniczym;

4)    oprocentowanie wkładów' - odsetki wypłacone przez bank za powierzenie mu wkładów' pieniężnych;

5)    terminy spłaty kredytów-.

6)    karencja spłat kredytów - okres odroczenia spłaty kredytu oraz odsetek od niego.

Cenę usług (produktów) bankowych tworzą elementy: >

-    związane z wielkością usługi (określona lub nie określona suma należności,! określony lub nie określony termin usługi);

-    związane ze zmianą wielkości usługi w stosunku do założonego stanu lub obrotu; i

-    elementy zmienne, wynikające z różnego kształtowania się elementów bazowych (procent w określonym czasie, prow izja od liczby operacji);

-    czas (termin, od którego obowiązuje cena. w- wyniku zaliczenia na rachunek).

Zestawienie elementów' cenowych zależy od ogólnej polityki cenowej danego banku.

Mogą tu być stosowane różne warianty:

-    dostosowywanie się do „słabego” klienta;

-    stosowanie stawek maksymalnych;

-    dostosowywanie się do zmian rynkowych.

Banki są zainteresowane w ograniczaniu konfliktu między dążeniami klientów a cc- !

lami swojej polityki cenowej. W związku z tym stosują następujące rozwiązania:

■    Zasada „małych części” ma na celu rozłożenie jednego konfliktu na bardzo w iele małych konfliktów. Następuje to poprzez ustalenie ceny produktu jako sumy w ielu części (procent i prowizje z różnych tytułów).

■    Zasada pokrycia kosztów: bank ustala cenę produktu w zależności od kosztów, które sam ponosi.

■    Zasada dostosowywania do elementów zewnętrznych polega na wprowadzeniu „klauzuli odniesienia", np. łączenie wysokości procentu z wysokością redyskonta przez bank centralny. Dzięki tej zasadzie stosunki między bankiem a klientem pozostają bezkonfliktowe. Wstępne, jednorazowe ustalenia rozwiązują konflikt.

Przy ustalaniu cen powinny być również uwzględnione takie czynniki, jak:

-    zasoby własne banku, ich struktura i wzajemne relacje:

-    wielkość w^rkładów klientów, ich struktura według wielkości i terminów wypłat oraz wzajemne relacje:

-    stopy procentowe banku centralnego;

-    wysokość obow iązkowych rezerw banku;

-    aspekt psychologiczny (akceptowanie cen przez konsumentów przy określonym ich poziomie; w ten sposób zbyt niska cena może być kojarzona z niską jakością produktów, a cena za wysoka może spowodować spadek sprzedaży).

^nadfo nalez> prowadzić nnuli/ę r*leffM«k)l między cenami poszczególnych pro któw (określenie ich MihstyUK y|no cl i kompl* mcmtirnosci) oraz analizy* kosztów ti/dego produktu w celu tistiilemii pi aw kilowych relacji ten

3.3.4.

Metody ustalania cen kredytów i oprocentowania depozytów

3.3.4.1.

Cena kredytu

| N.i kształtowanie się ceny kredytu wpływają różnorodne czynniki:

■    bank dąży do wysokiego oprocentowania, które zapewniałoby mu rentowność i oraz wynagrodzenie za przyjęte ryzyko;

■    cena kredytu musi uwzględniać możliwości jej spłaty przez klienta;

■    cena ta nie może być zbyt wysoka, gdyż klient może zwrócić się do innego banku;

■    wraz zc zwiększeniem się poziomu konkurencji pożyczkodawcy muszą akceptować I cenę rynkową i nie mogą w pełni samodzielnie ustalać ceny kredytu.

| Istnieją następujące metody ustalania ceny kredytu:

I Metoda narzutu kosztów, która oznacza, że bank ustalając cenę kredytu bierze pod uwagę następujące komponenty tej ceny: f- - koszt pozyskiwania funduszy przez bank;

- narzut kosztów operacyjnych banku; f - wynagrodzenie banku za ryzyko;

; - marża zysku.

| 2. Metoda lidera cenowego powstała w związku z trudnościami ustalenia ceny kosztów kredytów przez poszczególne banki. Wielkie banki w Stanach Zjednoczonych wypracowały zatem jednolite ceny udzielania pożyczek (prime rates). Jest to najniższe oprocentowanie pobierane od pożyczek udzielanych klientom najbardziej godnym zaufania, na finansowanie kapitału obrotowego. Przy tej metodzie stopa procentowa pożyczki będzie sumą: prime ratę, premii za ryzyko oraz premii za czas. na jaki została udzielona pożyczka.

3.    W latach 70. zamiast prime ratę jako podstawy obliczania oprocentowania pożyczek przedsiębiorstwa zaczęto stosować stopę LIBOR, czyli stopę oprocentowania krótkoterminowego depozytów eurodolarowych na rynku londyńskim.

4.    W wyniku konkurencji wicie banków zaczęło stosować metodę oprocentowania kredytu poniżej prime nile, Następowało lo zwłaszcza w stosunku do wielkich przedsiębiorstw, gd/ifl podstimą ustalenia ceny kredytu byl koszt uzyskania funduszy.