merowingi

Merowingowie - dynastia królów panująca w państwie frankijskim w latach 481-751, wywodząca się od władcy Franków salickich Merowecha (Meroweusza).

Panowanie Chlodwiga [edytuj]

W okresie rozpadu Cesarstwa zachodniorzymskiego tereny północnej Galii zamieszkane były głównie przez plemiona frankijskie. Zjednoczyły się one i utworzyły w 481 roku państwo, którego królem został Chlodwig, syn Childeryka. rzymskiego naczelnika z rodu Merowingów. Szybko rozszerzył on granice swego, początkowo bardzo małego, kraju. Podbił m.in. państwo Alemanów (późniejszą Alzację), państwo Wizygotów (Akwitanię). W ciągu 30 lat opanował prawie całą Galię i część Germanii. Był to okres burzliwego rozwoju chrześcijaństwa, więc by zapewnić sobie poparcie Kościoła, przyjął chrzest ok. 496 roku, przyjmując wraz ze swymi poddanymi wiarę chrześcijańskąw obrządku rzymskokatolickim, która dodatkowo sprzyjała asymilacji ludów galloromańskich i barbarzyńskich (Germanie byli arianami).

Chlodwig osiadł w Paryżu, czyniąc go stolicą królestwa. Było to już wtedy znaczące miasto Lutecja, rozbudowane przez Rzymian z osady rybackiej, znajdującej się na wyspie Cite na Sekwanie. Nazwa miasta nadana została przez Franków ze względu na zamieszkiwanie regionu przez celtyckie plemię Paryzjów. Gdy Chlodwig umarł w 511 roku, państwo Franków rozciągało się od Renu po Pireneje i stanowiło stosunkowo najbardziej stabilny i zwarty kraj na gruzach pozostałych po Cesarstwie zachodniorzymskim.

Rozwój państwa frankijskiego [edytuj]

W ciągu VI wieku państwo Franków, kierowane przez królów z dynastii Merowingów, powiększyło znacznie swe terytorium, w 531 roku przyłączając Turyngię (leżącą między Saaląi górną Wezerą), w latach 532-534 Burgundię, w 536 Prowansję. Również Księstwo Bawarów (późniejsza Bawaria) zostało podporządkowane Frankom, przy czym tamtejszy ród książęcy pozostawiono u władzy, ale jako frankijskich urzędników. W największym swym zasięgu Królestwo Franków dochodziło do Łaby i środkowego Dunaju na wschodzie. W okresach zjednoczenia było to największe i najpotężniejsze państwo w zachodniej Europie.

Słabością państwa był kilkakrotnie przeprowadzony, zgodnie z prawem frankońskim, podział na pomniejsze królestwa pomiędzy synów zmarłego monarchy. Po śmierci Chlodwiga państwo podzielono więc pomiędzy czterech jego synów. Zarysował się już wtedy podstawowy podział na dzielnice: Neustria (zachodnia część państwa), Austrazja (północno-wschodnia), Burgundia (centrum) i Akwitania (południowo-zachodnia). Zjednoczenie nastąpiło dopiero w 558 roku pod rządami Chlotara I i ponownie na dłuższy czas w 634 roku za panowania Dagoberta I (629-639), który uważa się za złoty okres królestwa.

Zmierzch dynastii [edytuj]

Kolejni monarchowie z dynastii Merowingów, panujący w państwie Franków po zmarłym w 639 roku Dagobercie I, nie przejawiali większej aktywności i historia zapisała ich jako króiówgnusnych. Gdy w 737 roku umarł Teuderyk IV, wtedy nie syn monarchy, Childeryk III, lecz majordom dworu królewskiego Karol Młot przejął pełnię władzy w państwie, która po jego śmierci przypadła jego synom Karlomanowi i Pepinowi. Przywrócili oni wprawdzie tron Childerykowi III, lecz po udaniu się Karlomana do klasztoru na Monte Casino, w roku 751 Pepin Krótki zdetronizował Childeryka III. Childeryk nie został zabity - ostrzyżono go jedynie (Merowingowie nosili bowiem długie włosy, w których według wierzeń frankijskich kryła się magiczna moc; były one również symbolem władzy) i wysłano do klasztoru. Pepin Krótki sam, w porozumieniu i z błogosławieństwem papieża Stefana II, ogłosił się w 751 roku królem państwa frankońskiego. W ten sposób zapoczątkowana została dynastia królewska, Karolingów.

Merowingowie

państwo frankijskie

Meroweusz

Childeryk III

481

751

751

Kraj

Założyciel Ostatni władca Rok założenia Rok rozwiązania Rok złożenia z funkcji Pochodzenie etniczne

Frankowie

Rozwój królestwa Franków za panowania

dynastii Merowingów.

Spis treści [ukryj]

1    Panowanie Chlodwiga

2    Rozwój państwa frankijskiego

3    Zmierzch dynastii

4    Zobacz też