Obraz7

czyznę na ogół zaznacza się na mapie topograficznej wyraźnym zagęszczeniem poziomic, które wyznaczają tzw. skarpę. Na przykład w Warszawie wysokość takiej skarpy wynosi prawie 30 m, zaś w Płocku około 40 m (por. rys. 7.4).

Granicę geologiczną między tarasem rzecznym a wysoczyzną morenową rysujemy u podnóża skarpy, czyli tzw. krawędzi doliny rzecznej. Przy dokładniejszym opracowaniu mapy topograficznej wykonanej w dużej skali (np. 1:5 000 — 1:10 000) można wydzielić nawet strefę występowania utworów deiuwialnych złożonych u podnóża skarpy na aluwiach. Przy mniejszych skałach map wyznaczenie granic występowania deluwiów jest niemożliwe.

Rys. 7.1. Plan wysokościowy terenu z wyraźnie zaznaczającym się w układzie poziomic osu wiskiem. Zasięg osuwiska oznaczono linią przerywaną. Niszę osuwiska wyznacza sklupu, O_s — obszar osuwiska. W - obszar zbocza poza osuwiskiem, f,, /₂ - kolejne tarasy w dolinie rzecznej oddzielone od siebie krawędziami

Na rys. od 7.1 do 7.4 podane są przykłady interpretacji kilku fragmentów map topograficznych, zawierających podstawowe formy geomorfologiczne, jak: tarasy, wydmy, starorzecza, obszary moren dennych i czołowych itp.

Rys. 7.2. Obszar tarasu pokrytego wydmami. W środkowej części mapki wyraźnie zaznaczają się wydmy paraboliczne. W dolnym fragmencie mapki widoczny obszar podmokły na tarasie niższym

Rys 7.3. Fragment doliny rzecznej z przyległym obszarem wysoczyzny morenowej (m_d - more-nn.i denna). W obrębie doliny można wyróżnić: taras niski (r,), na którym występują starorze-i /ii (xl), oraz taras wyższy (f₂ — częściowo zalesiony) ze słabo wykształconymi wydmami (w)

75